Pamiętam, przywitałeś mnie z zaskakującą serdecznością. Jakbyś był rzecznikiem prasowym osiedla pod wzgórzem, całego północnego kraju.

Dłonie zbyt drobne i ruchliwe, by je pochwycić i trzymać. Mówiłeś o kolumbijskich snach. Byłem tam i jeszcze  nieraz powrócę - powtarzałeś w transie.

Moja córka nie przyszła na świat 
w Bogocie. Gdyby tak, było miałbym powód do dumy. Miałbym o czym myśleć 
w wyraziste białe noce.

Od razu wyczułem drżącą tęsknotę
w twoim głosie. Annica da sobie doskonale radę. Mówiłem i myślałem,
o pustce, jaką po sobie zostawicie. Jest taka zapobiegliwa i ostrożna.

Dziewczynka jeszcze o tym nie wie, lecz wkrótce odkryje ciepłe podmuchy od morza. Zapach gnijących owoców. Wąskie i strome ulice okalające wysokie wzgórza. Ściągnie nieostrożnie kask
i zdejmie dłonie z kierownicy roweru.

Będzie chodzić z chłopcem
z Barranquilla, który polubi przybraną ojczyznę. Jasne światła na św. Łucji mają
magiczną moc przyciągania. Ich ciepło wędruje z okna do okna, odbite w twarzach złoconych skupieniem.