Kolejny raz usiadłam na skraju łóżka i z nieukrywaną przyjemnością przyglądam się Annie. Dostrzegam jej niesamowite ruchy. Czasem płynne, jakby unosiła się tuż nad ziemią, jakby płynęła. Czasem zaś szorstkie, gwałtowne. Bywa zmienna jak pogoda.

Dzisiaj pozwala podejrzeć wycinanki o pięknych kształtach, zwiewne jak mgiełka. Wydaje się, że robi porządki, jakby nieco spóźnione, jakby nie dostrzegała zmian, jakie się wokół niej dokonują. Jakby zmieniające się pory roku jej nie dotyczyły. Mogłabym jej pomóc w tym zbieractwie różności, mogłabym razem z nią postrzegać korę jak stawopłynne topielice.

Ostatnie dwa wersy są tak sugestywne, że aż chciałoby się zapytać o czyjej śmierci się opowiada. Czy może Anna jest tylko wspomnieniem, a kształty ptaków zwijające się w welon przypominają jedne z najpiękniejszych chwil jej życia?

Zawsze wyobrażam sobie, że siedzę na progu drewnianego domu, tuż przy lesie, wpatruję się w drzewa, które szepczą historie o Annie i o tym, że czas płynie nieubłaganie i że śmierć wkomponowana jest w życie, towarzyszy nam na każdym kroku.

Piękny wiersz, a ja ciągle nie czuję się nasycona tymi opowieściami

Pozdrowienia

Mmm, aż mi się przypomniało jak sama w liceum pochłonęłam praktycznie wszystkie filmy z jego udziałem.

Bardzo lubię Twoje opowieści i to, w jaki sposób poruszają wyobraźnię. Ten fragment polubiłam w sposób szczególny:

Serwetki często bywają w kształcie kwiatów bądź ich część ma taki wzór. I widzę ten ogród oczami wyobraźni, który maluje się w Twoim wierszu, wycięty z serwetek.