Już tylko trzy dni pozostało do mojego wyjazdu na Mazury. Trzy dni, trzy noce i 10-godzinna podróż do miejsca przeznaczenia, miejsca zaznaczonego na mazurskiej mapie pod nazwą Rogale Wielkie. Dziwna nazwa, no nie? Ale czy to jedyna taka nazwa? O, nie! W Polsce jest wiele nazw miejscowości o dziwnych, nieraz śmiesznych nazwach. Dziesięć godzin podróży przede mną, to dużo czy mało? Czy ja wiem? Dla jednych dużo, dla drugich o wiele za dużo... Dla mnie w sam raz. Nie spieszę się, no bo i gdzie i po co mam się spieszyć. No gdzie? Czy zbawi mnie wcześniejszy przyjazd? Oczywiście, że nie!

W domu od wczoraj pakuję się i załamuję ręce. Jaka ta walizka mała, jaka nieforemna, nic nie można do niej włożyć... Co ja pocznę, przewalam rzeczy, wyciągam je, układam, wszystko na nic. To potrzebne i to potrzebne, a jeszcze przydałoby się to i owo, gdzie to zmieścić, gdzie to upchnąć. Uff... uff... goraco mi. Wszystko zaczynam od nowa, raz, drugi... dobrze, że do odjazdu jeszcze trzy dni. Chyba zdążę! Że też robią takie malutkie te nesesery... dla maluchów czy co? Bezradnie patrzę na stos rzeczy leżących przede mną. Żal mnie ogarnia na ich widok, z czegoś muszę zrezygnować, choć wiem, że tam gdzie przyjadę, jutro czy pojutrze będą mi potrzebne.

A niech tam, smutno spoglądam na komputer, no bracie dla ciebie nie ma miejsca, musisz tu czekać na mnie. W domu, w samotności. A ja? Czyż nie będę bez ciebie samotny? Wytrzymam bez twojej klawiatury i twojego małego ekraniku? Bez znajomych, bez bezimiennych czytelników, czy niepoważnych komentarzy? Wytrzymam! Musze, dałem sobie słowo. jadę bez ciebie kochany komputerze i ty kochany telewizorze, ale czekajcie na mnie, wrócę we wrześniu, to znów odnowimy naszą znajomość. No to cześć, do zobaczenia we wrześniu.