Jest w nim tyle radości życia, młodości, świeżości, ze dla każdej zgorzkniałej osoby mógłby być jak życiodajny tlen, którym powinna oddychać, żeby zobaczyć świat na cytrynowo Zakochałam sie w tym kawałku

Mogę sobie wypbraźić z łatwością, że Krakowiacy są pokryci kamiennymi łuskami z powodu otaczających ich zabytków. Bardzo przemawia twój zapis. Właśnie jadę w kierunku Krakowa. Zakładam, że te łuski będą lśnić od słońca, które pięknie i październikowo świeci. Posdrawiam,

Podoba mi się cały wiersz, ale do jednego elementu bym się przyczepił. Czemu tętnię obsiana łuskami? To "obsiana" nie pasuje trochę, może "porośnięta"? Takie żywe słowo ładnie by się komponowało z żywym słowem tętni i potem z łuskami bardzo ładnie.
Pozdrawiam

bruli - pewnie będą lśnić dzięki za wizytę i garść miłych słów
ophelio - cieszę się że zamiłowanie do innych miast nie znieksztalcilo dobrego odbioru
clock - obsiana kojarzyło mi się z brukiem kocimi łbami których jest dużo a że są drobne to podobne do nasion. ( a z nasion tez cos wyrasta więc tez sa raczej częścią żywą.) porośnięta kojarzy się chyba z czymś wiekszym np zabytkowymi budowlami których nie brakuje w Krakowie ale widząc że większość odbiera tu obraz jako zabytki mogę zmienić te słowo.
hrabio - mam nadzieję że jeszcze kiedyś ujrzysz Kraków. Póki co możemy sobie powspominać
Dziekuje wszystkim bardzo i pozdrawiam

Witaj, gaga!

Wiersz mi się podoba, ale trochę mnie razi to obsiana w kamienne łuski. Jeśli już musi być obsiana, to raczej czym? - kamiennymi łuskami.

Blisko siebie są imiesłowy: rozchmurzając - czekając.

Myślę, że całkiem dobrze brzmiałoby:

tętnię obsiana kamiennymi łuskami
i czekam aż hejnał pogna matowe chwile

na cztery strony


Pozdrawiam