Chylę czoła przed taką poezją. Pięknie, dźwięcznie, rytmicznie. Wszystko tu żyje, zmienia się i pulsuje, by w końcu ucichnąć, odejść gdzieś w niebyt. Udało Ci się to po mistrzowsku oddać.
Jeszcze tu wrócę

Tymczasem pozdrawiam!

Bruliben, jak najbardziej tak. Poza rozpadaniem również cały proces zapadania - wrastanie w siebie każdym nerwem, strzępkiem, każdą z tych drżących cząstek. Początek? Być może... i tak i nie, są koła nie mające końca, powstawanie chyba jest znacznie trudniejsze, niż mogłoby się wydawać. Dziękuję serdecznie za tę podróż wgłąb. Pozdrawiam serdecznie

Faith, niezmiernie mi miło. Twoje słowa sprawiają, że mam zdecydowanie chęć do dalszego pisania. Dziękuję Ci najgoręcej, mając nadzieję, że czas będzie łaskawy dla wszelkich powrotów i spotkań. Pozdrawiam cieplutko z Wisły

Wiolinie, nareszcie mogę odpisać, zagmatwany ten czas po ostatnią krawędź, kiedy próbuję złapać oddech wyrasta kolejna półka, zawieszenie pomiędzy to chyba najlepsze z określeń, funduję sobie to poniekąd sama własnym niezdecydowaniem ale też lękiem, przedłużając w nieskończoność, a wiersze, cóż - one przybiegają na pomoc, ku zajęciu myśli i opanowaniu rąk, gdyby nie one... sam dobrze wiesz... byłabym najszczęśliwszym ze smoczych stworzeń, gdyby tak słowa mogły zaistnieć melodyjnie w oprawie głosowo-muzycznej, zyskałyby dźwięk, przestrzeń, wymiar, a ponieważ wiem, że oddane pod Twoją czułą opiekę mogą wyłonić znacznie więcej aniżeli sam płaski zapis, jestem jak najbardziej za, tak więc są w każdym dogodnym dla Ciebie momencie do Twojej dyspozycji. Radośnie pozdrawiam i z całego serducha Dziękuję! Smocze buziaki

Aniu, ależ sprawiłaś mi radość! Dziękuję za odkopanie tego kawałka.
Co do wiersza, chyba już zawsze będę go pamiętać razem z tym obrazem pod spodem, jaki w pewnym momencie wyświetlił mi się na fb z profilu Agnieszki Gadzińskiej Grądkiewicz (naszej Dźwiedziej Agnieszki tutaj z PP) Tam była cała seria takich grafik, ale do tej jakoś szczególnie układały się słowa. Tamten moment, w którym byłam jak podatny grunt, i ten obraz który znienacka wpadł w ręce, mówiąc: "zrób coś z tym kobieto, no zrób", to było całe drżenie i próba pozbierania z rozsypań. Ciągle gdy wracam do tych słów, czytając łamie się głos, nie potrafię spokojnie, cały czas jest żywą tkanką we mnie. Jakże bardzo złożone są te światy - z ścieżek rozjazdów i poszukiwań, pełne tęsknoty.

Dziękuję Ci księżycowa Aniu za zatrzymanie się u mnie tutaj w jednej z migawek.


Buziaki i uściski najgorętsze, z Wisły rozpadanej maczkiem