Za kaźdym razem goszcząc u Ciebie, Liathio, wiem, że wyprawiam się w niezwykły świat. Tak jest i tym razem. Zabrałaś mnie w krainę pięknych, wielobarwnych obrazów, z której nie chcę wychodzić. Wydaje się, że nic nie jest do końca tym na co wygląda, że wszystkie na pozór zwyczajne rzeczy przypruszone są magią. Potrafisz opowiadać niezwykle ciekawie. Obrazy, które wywołują u mnie te słowa, są pozbawione granicy, która rozdziela jawę i sen. Wszysto się przenika, zaciera i spaja. Nie chcę jeszcze wychodzić z tego świata...

Pozdrawiam.

Witaj

Piękna i niezwykła obrazowość tego wiersza sprawia, że enty raz wszystkie słowa wydają mi się zbyt słabe, małe, a w dodatku więzną w gardle, jakby ono było zbyt wąskie. Dziwne to uczucie i nawet nie bardzo potrafię je wytłumaczyć, ale wiem, że lubię, kiedy pojawia się podczas kontaktu z Twoimi wierszami. I jeszcze lubię to przyjemne wrażenie podnoszenia się wszystkich włosków na rękach, mrowienie na plecach i ciarki na całym ciele.

Pewnie już o tym nieraz mówiłam, ale drzewa, kruki i koty chyba nigdy nie będą w stanie mi się znudzić w takich odsłonach, jak mogę oglądać u Ciebie.

Największe wrażenie chyba tym razem robi na mnie lalka z chlebową głową wyjadaną przez kruka. Obraz wywołuje ciarki na skórze od czubka głowy aż po koniuszki palców u nóg. I ostatni wers podobnie.

Ładnie się też w mojej wyobraźni zapętla treść wraz z tytułem i to w różnych miejscach tekstu, jakbyś wielokrotnie nakładała warstwę na warstwę, żeby ukryć przed czytelnikiem jakieś tajemnice, których nie powinien poznać.

Piękny, wzruszający wiersz.

Pozdrowienia