Na strychu w kącie siedzi skulony, człowiek co właśnie został zdradzony; w rękach sznur trzyma biedna chłopina, chciałby już dyndać, ale go trzyma pytanie, które sobie zadaje:

- Dlaczego Boże tyle dostaję od losu cierpień, niedogodności, a teraz jeszcze brak mi miłości - siedzi i duma i sznurem kręci - Nie mam już dłużej na życie chęci. Idę istnienie me w końcu przerwać; poszukam haka, by się nie zerwać. Za dużo muszę na barkach nosić, nie będę więcej o łaskę prosić. Dałbyś mi lżejszy krzyż na mą drogę, bo jakoś tego unieść nie mogę....A ty ktoś taki, czego tu szukasz i po cichutku w okienko kukasz?

- Słyszę człowieku, że źle Ci bardzo, bo Twoim życiem dość mocno gardzą. Bóg czasem daje różne zadania, małej istocie do wykonania. Jednak nim zrobisz krok desperata, przypomnij sobie wesołe lata. Chodź coś pokażę Tobie za rogiem, może rozwieję tym Twoją trwogę.

Weszli do izby, gdzie dużo było krzyży stojących; to go zdziwiło:

- Po co to komu?

- Bierz, który chcesz. Mierz i przymierzaj człeku zdławiony, aż będziesz w końcu zadowolony.

Wziął się chłopina więc do szukania, o swym wieszaniu myśl już odgania. Mierzy, odstawia, dopasowuje, tamten za mały, w tym coś go kłuje. Inny ze złota, troszkę za duży, już go szukanie zaczyna nużyć. Wtem w rękę wpada mu całkiem dobry, dopasowany, nawet wygodny. Krzyczy z uśmiechem:

- Ten mi pasuje, nie szukam więcej i Ci dziękuje.

- Każdy z tych krzyży jest dla innego, Ty odnalazłeś swój mój kolego. To jest ten, który stale nosiłeś i tak na niego bardzo psioczyłeś. Pan Bóg każdemu taki krzyż daje, na który siły i wiary staje. I już kochasiu mi nie narzekaj, lecz bierz swój krzyżyk i stąd uciekaj, bo cię przegonie od śmierci kosą...

- Jak mam uciekać, ja jestem boso. Buty przed śmiercią z nóg oba zdjąłem i ich ze sobą na strych nie wziąłem. Mam na bosaka teraz uciekać; Boże kochany jak nie narzekać.