Śnieżny bóg, nagania za pośrednictwem łabędzi oraz bałwanów - gości -" przybywajcie na Sabat, na ślizgawkę"- nawołują -"całować dupę szatana tuż przy rożnie za udziec z zwierzęcia, w przerwach szaleństw na łyżwach". Wirujące w eterze igły wełny szklanej i popcorn śnieżek. Powietrzne ewolucje lodowych skoczków rozpryskujących się o ziemie z hukiem .To tylko wycinek tkanki lodowej z całości mnóstwa! piekących tyłek mrozem atrakcji.
Jednak z białego szaleństwa wylągł się szaleńczy kult klęski. Pentagramy rysowane na lodzie płozami łyżw, przywołują uwięzione w Tartarze potwory .Monstrualne widmowe pająki , wspinają się po lepkich sieciach opadów śniegu wprost na chmury, płynom wraz z nimi nad miasta, spuszczają się na drapacze chmur , będą pić krew z zamieszkałych wieże arystokratów, a ci wyssą co można z poddanych by ich zmierzch zimowy trwał dłużej, odwlekając tym samym wiosnę. Ludzie wstają rano by powtórzyć po raz enty układ zamknięty. Czują się uwiezieni w klepsydrze a zarazem imitacji rzeczywistości -kuli śnieżnej. Ni to ziarenka piasku ni to śnieg , spada na nich , obrazując upływ czasu , zasypujący ludzi żywcem . Śmierć trzyma w ręce klepsydrę, chuchając na nią by zaraz obszernym rękawem czarnej szaty zetrzeć parę w bez myślnym powtarzalnym zajęciu. Wiosna maluje paznokcie, rzęsy, zapewnia że zaraz wyjdzie z łazienki. Niebo jest już tak gęsto wyścielone kłębami chmur że ich wartki nurt strąca wieżowce. Samoloty wbijają się w nie jak muchy w watę cukrową. Po kilka dniach chmury są już tak gęste, że przypominają sierść owczarka nizinnego , ciągną niemal po ziemi. Owczarek nizinny chmur, podobny do smoka, gryzie własny ogon nurkując w niekończąca się otchłań, pozorną czeluść krągłej ziemi. Ludzie masowo popełniają samobójstwa, demonstracyjnie- na ulicach. Linami zakończonymi hakiem, zakotwiczają się w bitej śmietanie cumulusów .
Przekładają w biegu głowę przez pętle a pędzący kontynent obłoku dopełnia proces unicestwienia z suchym trzaskiem. I Dalej pędzi do.. donikąd porywając wraz z sobą, tą ludzką smutną ozdóbkę, tańczącą w porywach wiatru, i okręcającą się w piruetach jak opuszczony przez nosiciela garnitur.
Miliony wisielców niczym oprawione sztuki mięsa na rzeźnickich hakach , przemierzają malowniczą planetę , wzdłuż i wszerz . Niczym celowo zainscenizowany przemarsz, gdzie każdy wisielec z osobna i w całości mierzy nas , tym samym martwym a paradoksalnie żywym, spojrzeniem, jakby wszyscy oni grzmieli jednym niemym głosem recytując słowa od których skóra cierpnie tak silnie, że cofa się z o kilka cm z paznokci, i ściąga rysy twarzy wybałuszając oczy i odkrywając zęby w grymasie ekstremalnego strachu . Z czasem dołączyły do nich kolonie żerujących na owadach ptaków i całe roje wywołanych owadów: naścierwki, larwy muchówek , gniliki ,plujki, skórniki, skórnik słoniniec, grabarze, omarfice... .W pewnym momencie zacząłem o tym myśleć jak o pokazie mody. Każdy z wisielców był inaczej ubrany, i w różnym stopniu rozkładu .Bo kiedy odważyłem się kontemplować to zjawisko na poważnie, to strach wlewał się we mnie jak wiadra lodowatej wody ,czułem że tonę.Czułem sie jakby płuca wypełniały sie wodą niczym przytknięte do kranu kondomy. Pod ich ciężarem usuwałem się na ziemie na wpół omdlały. Kondomy płuc pękały ,a bomba wody znajdując ujście w penisie wysiąkała tą drogą godzinami ,co było prawdziwą torturą..
Po względnie nie długim okresie proces zaczął się odwracać. Wisielcy wykruszyli się,, nieboskłon szybował coraz to wyżej i wyżej jednocześnie się rozrzedzając. W pewnym momencie niebo było tak wysoko że zaczęliśmy się obawiać czy aby nie za wysoko , czy nie naraża się na wyssanie przez próżnie panująca w kosmosie, lecz naukowcy nas uspokajali. Po czasie zacząłem wątpić w prawdziwość swoich wspomnień. To wszystko może się zdarzyło lub nie. Dziś nikt nie jest pewny .Zima ponoć była ale teraz jest wiosna, więc o czym mowa..