Smutno trochę, że nikt nie zostawia śladu pod debiutantami...

Przede wszystkim, nie rozumiem klasyfikacji wiekowej. Raczej nie ma tu nic, czym mógłby zgorszyć się ktoś niepełnoletni.
Wręcz przeciwnie, niestety uważam, że mniej dojrzałe emocjonalnie osoby bardziej odnajdą się w tym wierszu. Dlaczego? Dlatego, że na razie posługujesz się bardzo oklepanymi rekwizytami i zwrotami, nie ma w tym krzty oryginalności i czegoś, w czym mógłby się odnaleźć ktoś, kto w poezji szuka świeżości i odkrywania nowych sposobów na wyrażanie emocji.
Dzisiaj, kiedy wydaje się, że wszystko co warte było napisania, napisane już zostało, o zainteresowanie Odbiorcy jest naprawdę trudno.
Trzeba zaglądać w siebie bardzo głęboko, być zbieraczem, który z codzienności i szarości dni potrafi utkać coś niezwykłego. Zbudować klimat odczuwalny dla innych. Można się tego nauczyć, pod warunkiem, że oczy i uszy będziemy mieli szeroko otwarte.

Ty na razie wszystko podajesz wprost. Nie budujesz przestrzeni, po której będzie można się poruszać, a zamykasz Czytelnika w ciasnym korytarzu powielanych już miliony razy obrazów. Ani tu wygodnie, ani przytulnie.

Szukaj głębiej, baw się słowem, buduj atmosferę. To kwestia wprawy, która z czasem się pojawi

Powodzenia!

Irysie, bardzo dobrze, że to wyrzuciłeś, to dobry początek drogi w poezji. Jesteś wrażliwy i to jest fundament, na którym możesz budować siebie w wierszach. Ja dałam Ci tylko dobrą radę w naprawdę jak najlepszej wierze
Z czasem sam wobec siebie zapewne staniesz się bardziej wymagający i nie będzie Cię zadowalało wywalanie smutku poprzez powielanie metafor i rekwizytów używanych już przez setki tysięcy innych osób. Znajdziesz swój własny styl, w którym będziesz czuł się najlepiej i to właśnie stanie się sposobem na wyrażanie emocji. Nie tylko tych złych i gorzkich, ale też radosnych, wnoszących w Ciebie światło.

Z całego serca właśnie tego Ci życzę

Próbuj, publikuj, a ja na pewno będę wpadać i obserwować postępy