są jak drobne meszki które łaskoczą nazbyt
często i niezbyt (...) ucinają półsłowo. by za-myśleć
oddech i nie dobiec do końca. czasami wydającego się początkiem
tego co poukładane odgórnie. bez wpływu na los. i myśli. tylko język
plącze się w nie?dopowiedzeniu kilku. może już prawd a może już na granicy
z kłamstwa. przechodzimy obok. może blisko a morze daleko. tylko słyszalnie szumi
jak kilkuletnia muszla przechowująca echa znad siebie do nas. i z powrotem
do kolejnego wydarzenia by kreślić kolejne koła i kwadratury
przewracając się na zakręcie i uderzając
w kant. gdzieś nadanioł i opatrzność każe wierzyć że dobro wraca
i nie załamuje się pod nami. topi co było i lepi niezniszczalne. w zimie
i na pozostałe pory. patrzę w niebo i widzę pogodnie gdy jesteś 
chociaż daleko już tak blisko.