Francji nie kocham

Teraz ją dokładnie czuję

W wyraźnym kukaniu kukułki

brzęczeniu latających wokół mnie much

szumu rzadkich pojazdów

cieple porannego słońca.

Wolność.

Dziś, ma zapach francuskiego poranka

wydartej chwili, wyszarpanej z niespokojnej rzeczywistości,

egoizmu, koncentracji wyłącznie na sobie

i utrzymywania przy życiu starego ciała.

Jednak kocham wolność.

Zapach tego niezwykłego poranka

zmieszany z zapachem 

niedzielnego bulionu francuskiej sąsiadki

stanowi jakąś harmonię z tym czego teraz doznaję.

Ale jeszcze Francji nie kocham.

Obok szumi maszyna do produkcji tlenu,

wwierca się w środek mózgu,

drwiąc z marzeń o wolności.

Dlaczego widzę starych ludzi tak negatywnie?

Jeszcze tego nie wiem,

może nie rozumiem.

hanna czerwińska, france 28.05.2015