Witaj P.

Gdyby zmierzyć, Twoje i moje spojrzenie na twórczość, to zawsze wyjdzie na to że Ty jesteś techniczny - ja wszystko biorę na przysłowiowe oko, choć Twoje "szkiełko" jest bardziej naukowe, zaplanowane, perfekcyjnie zaciągnięte słowem. Pospacerowałem trochę wśród Twoich wierszy, więc wiem co mówię. Jesteś niezmiernie "ziemski" w tym co mówisz wierszem - ja trochę mniej. Ba - nawet mniej dbam o zawartość, stawiając na czucie...Ten wiersz jest bardziej z tych "ładnych", chociaż nie do końca..... Dla ludzi o podobnych walorach jak Twoje, wiele z moich wierszy może być nieszumiących tokiem rozumowania. Dla mnie w nim wszystko jest zrozumiałe. Popatrz, czy święta Bożenarodzeniowe nie są terapią? Dla mnie są, więc o tym piszę. Jestem otwarty na wszelkie zmiany w moich wierszach, ale ten uważam zaniedoruszenia...Pozdrawiam.

Witaj Wiolinie,

Jeśli tu jest terapia, to raczej w stanie przedterapeutycznym na moje oko. Brudno tu, chlapowato, choć śniegowo i smutno. Nie nastraja na światełka i ładne ciuszki śnieżynek oraz śmiech dzieci rozpakowujących prezenty... ot "na zegarze święta", po raz kolejny, jak spotkanie w kalendarzu do odbębnienia... być może miłe, lecz jednak bardzo ulotne.
Tak to odebrałam... a że zwykle podoba mi się u Ciebie, tak też jest i tym razem.
Pozdrawiam.

Jeśli wiersz uruchamia pewne tryby, w wyobraźni, w uczuciach, jeśli potrafi poruszyć, wywołać pewne szarpnięcie, to zawsze jest mi bliski. Przyswajam sobie wtedy to, co wywołuje i jestem bogatsza w środku o pewne emocje... doznania.
Twój wiersz Wiolinie wnosi delikatne i ciche obrazy magicznego grudnia

Pozdrawiam

Wiolin, wróciłam do zimy dzięki temu wierszowi, choć nie przepadam za tą porą roku. Ale jest i tak, jak inne są wpisane w naszą rzeczywistość. I data napisania tego wiersza 13. 12. również znamienna - przynajmniej dla mnie. Święta tak wspaniałe, ale za 11 dni.
Dobra terapia, po niej się nie zapomina, a to natura sama podpowiada, aby się uporządkować.
"śnieg wiszący nad latarnią
przypomniał o płaszczu
wyszedłem". Światło sztuczne, fakt, jednak rozjaśnia i mrok i w głowie myśli. Budzi ze zbyt głębokiego zamyślenia. Jak to Szwedzi mawiają: "Nie jest zimno, tylko my jesteśmy za lekko ubrani."
Droga dość mozolna i męcząca wśród śniegu, jak chodzenie po schodach. A jednak przyroda ostrzega, trzeba tylko słuchać. Rechoczą ptaki zimą, rechoczą żaby latem. Rytm zachowany. Oj bardzo fajny wiersz, grudzień, łódka - przeciwieństwa, ale świat opiera się na nich, tylko trzeba być uważnym, a wtedy zachowamy wewnętrzny spokój i będziemy żyć... Dobranoc, Aronia23

Wiolinie, jak to się zawzięłam? Oj, będę bała się teraz spojrzeć na pozostałą Twoją twórczość - żart, oczywiście. Lubię czytać wiersze i to takie nietuzinkowe. Ja tak nie umiem pisać. Może kiedyś... Na razie, uczę się, czytając i coś czasami tworząc. Co dalej? Zobaczymy. Pozdrawiam i spokojnej nocy, życzę. Aronia23

Wiesz, Wiolinie, uzależnienie jest wtedy, bez przerwy robimy coś, co nam szkodzi i niszczy wszystko. Picie herbaty codziennie z tego samego kubka, ulubionego, nie jest uzależnieniem, bo w niczym nie przeszkadza. Dla mnie na teraz to wręcz przeciwnie do uzależnienia - pisanie jest terapią. I widzisz, jak to jest. Zamknięte koło. Nie mam się z czego leczyć, pozostaje mi to drugie "albo..."dobrej nocy.