Najmójszy,

Ostatnio obróciłam się przeciwko ciszy - to trochę niesprawiedliwe, bo zawsze była mi chlebem. Rytm wybijany przez ciała ją zagłusza i zaczyna stanowić błogą rutynę. Myślałeś, że wiatr, którym bywam, odnajdzie się w porządku? Szczęśliwie nie oddychamy zbyt jednostajnie, bo i czym byłaby wichura zamknięta w pudełku? I czy odważyłbyś się kiedyś ją wypuścić?

Znów masz zimne ręce i za daleko od moich kolan, by się ocieplić.

Twoja

***

Najdroższa,

patrzyłaś też ostatnio, jak wiązki światła uciekają Ci między włosami. Wiesz, to zabawny kontrast z kaskadą loków zasłaniającą resztę świata, kiedy się przy mnie pochylasz. Tu światło byłoby zbędnym elementem. Jeśli miałbym Cię nazwać wiatrem i cieniem, miałbym ciągle zimne dłonie.

Kiedy śpisz, patrzę, jak oddychasz. Żebyś nie wywietrzała.

Twój

***

Najmójszy,

jeśli wiatrem - byle ciepłym. Wiem, że połączysz role żagla i steru. Ale czy na statku może pachnieć cynamonem, dymem i kawą?

Mam tyle pytań, a odpowiedzi tylko na te, których nie zadajesz - stąd przeciąg. Mam tylko nadzieję, że nie trzaskam za głośno, kiedy w końcu zasypiasz. W moich snach jest głównie szukanie i lęk, że nie znajdę którejś nocy punktu zaczepienia - tak wyglądają moje końce świata. Końca nie widać - to dobrze?

Twoja