Od tego cholernego wypadku jakbym się skurczyła, choć nie ubyło mi ani centymetra! Wszyscy są ponad. Spoglądają kątem oka z tym sztucznym politowaniem, albo pośpiesznie odwracają wzrok, jakbym była kimś gorszym, kimś nie wartym uwagi. Jedyny dialog, który nawiązujemy leci mniej więcej tak:
- Pomóc?
- Nie, dziękuję - odpowiadam z wymuszonym uśmiechem.
- To nie! A później mówią tacy, że nikt im nie pomaga.
W takich sytuacjach nic nie odpowiadam i na tym kończy się nasza rozmowa. Szybka wymiana zdań. Pewnie większość z was robi to pod przymusem, albo z litości. Niepotrzebnie, zupełnie niepotrzebnie. Przecież ja również jestem człowiekiem, a nie jakimś cholernym monstrum! Fakt, moje nogi nie zrobią już ani kroku, nigdy też nie pobiegną, ani nie zatańczą... Ale czy to oznacza, że zawsze musze być sprowadzana do parteru?!