Zoleńko, nie miałam kiedy zaglądać, pisać, a to znów idzie na czwartek, za chwilę tydzień zarząda dnioblatu z wąsami na wzór wskazówek, a mechanizm wzbogaci w diamenty, którymi będzie się opłacać chwile. A wiersz? Jest jak obraz z końca wieku, w którym zapisuje się powieść, mnie ten wiersz daje wiarę w niezmienność ważnych spraw, a tym stabilność teraźniejszości i nadzieję na jutro. To piękny wiersz, dziękuję całym sercem, wdzięczna. <3

Świetne metafory, szczególnie ta z przerzutnią:



a także ta o piance z cappuccino. Są świetne. Jedynie w ostatnim trochę mi zgrzyta. Masz:



Zastanawiam się czy nie lepiej by brzmiało:

jak ziarna grochu
rzucone o tandetną lamperię

Nie wiem co o tym myślisz?
Tak czy siak bardzo mi sie podoba

Nieźle, Zoleńko (oczywiście jest to angielskie "nieźle", gdybyś nie wiedziała).
Trafia. Jak dobry list.

Z jedną sugestią:

Może - myślę o scenariuszu na piątek?

Aha - nie lubię zamieszczania dat pod wierszem i to tak blisko ostatniego wersu.
Swoją drogą na portalu nie wydaje mi się to konieczne, skoro jest data publikacji, a w oryginale na pewno uwzględniłaś dzień, w którym powstał.
Ale to tylko taki mój widzimiś bez wpływu na cokolwiek.

Buziaki

Cudne są wiersze z dedykacją (szczególnie że i Autorkę, I Adresatkę miałam urokliwą przyjemnosć poznać), bo już na wstępie czuje się, że męedzy wersami będzie rozgrywać się coś więcej.
Ineskę ostatnimi czasy kojarzę z szleństwem czasu, który nie chce się podporządkować, i tu znalazłam właśnie ową prośbę o zwolnienie; nie dosłowna to prośba, ale przecież widoczna...
I Twoje przerzutnie lubię, więc nie mogła nie zwrócić uwagi ta z liniami papilarnymi.

Pewnego rodzaju skromność wiersza dodaje mu ulotności, choć ze stąpaniem po ziemi...

Pozdrawiam księżycowo wśród uśmiechów.