Bardzo ładny, nastrojowy wiersz, Uleńko.
Płynie równiutko zimowymi obrazami, a niedokładne rymy dodają mu uroku.
Z przyjemnością przeczytałam.


Niezbyt zręczne to "nadać suknie".
Narzucić byłoby lepsze, ale wymagałoby zmiany chociażby w ten sposób - narzucić im znów grudniowe. Albo domyślne - narzucić wreszcie grudniowe.
Albo jeszcze inaczej - by w suknie ubrać je wreszcie grudniowe.
Możliwości jest sporo.

Miłego noworocznego.

Tak, Ulu, każdy chyba czeka na tę biel, na tę zimową krainę cudów
Wiersz bardzo sympatyczny, niejako zapraszający do siebie swoją magią, taką naszą, którą znamy z życia, z lat, które już za nami, ale w pamięci, tak, w niej, wciąż.

Co zauważyłbym, to to, że wersy są bardzo konkretne.
Opisują niemalże jak w prozie to, co między wierszami.
Podoba mi się to uściślenie.
Nie bawisz się w karkołomne metafory, w słów zbitki - jest tak, by zagrało.

I zagrało

1. Odnośnie komentarza do " Mitozy". Po pewnym zastanowieniu[ ale i poprawieniu] dochodzę do wniosku, że mitoza, będąc podziałem komórek somatycznych, także jest formą rozmnażania[ z jednej komórki powstają dwie].


2.Oczywiście wiersz jest świetny - bez dwóch zdań. Wszystko w nim pasuje i jest logiczne. Mam tylko jedną uwagę, być może wynikającą z mojego sposobu patrzenia na świat:
Ja bym w ogóle nie napisał ostatniej zwrotki. Ona burzy ten nieskalany, baśniowy klimat... brutalną ingerencją człowieka w przyrodę. Ta zwrotka diametralnie zmienia wiersz z wesołego na smutny. Przepraszam Cię bardzo, ale te lamperie to DUPERELE, rzecz nieistotna dla świata i poniżająca człowieka w oczach przyrody!