Zima. Wczesne popołudnie. Mróz. Nawet tu, w tramwaju numer osiem trudno złapać trochę ciepła. Zmarznięci ludzie otulają się szczelnie w swoje kurtki i płaszcze.
Stoję samotnie w kącie wagonu. Zła jakaś. Smutna.

Tramwaj zatrzymuje się na przystanku. Do wagonu wsiada człowiek - bardzo już szczęśliwy mimo wczesnej pory. Blisko drzwi stoi młoda dziewczyna w krótkiej spódniczce i kozaczkach. Szczęśliwy człowiek wsiada do wagonu nieco chwiejnie, ale z zachwytem w oczach. Wsiada do wagonu a jednocześnie jego wzrok wędruje w górę po obutej w kozaczek nodze dziewczyny. Wędruje i kiedy dosięga wreszcie jej twarzy, zachwyt człowieka osiąga swoje apogeum i eksploduje:
- Mój Boże! Jaka pani jest piękna... Pani mi wybaczy... Pani mi wybaczy, że tak mówię, ale ja tak mówię, bo pani jest taka piękna. Niech panią Bóg ma w swojej opiece. Niech pani błogosławi. Bo pani jest taka piękna.

Temperatura w tramwaju jakby nieco wzrasta. Ludzie ożywiają się i bardzo ostrożnie wychylają zmarznięte twarze zza postawionych kołnierzy. Czekamy, co będzie dalej.
Tymczasem człowiek wielbiący piękno przesuwa wzrok w głąb wagonu i dostrzega następną postać płci żeńskiej. Skutkuje to kolejną erupcją zachwytu:
- O Boże! A Pani jaka jest piękna! Przepraszam najmocniej, że tak mówię, ale to prawda. Pani jest taka piękna. Niech panią Bóg ma w swojej opiece...

Temperatura podnosi się jeszcze bardziej. Robi się całkiem przyjemnie. Szczęśliwy człowiek wędruje od kobiety do kobiety i błogosławi zakutaną w zimowe okrycia urodę. Pasażerowie zaczynają chichotać i zdecydowanymi ruchami rozpętlają szaliki. Mnie również poprawia się humor. Z rozbawieniem śledzę sprawcę zmiany klimatu. Może i na moją cześć odśpiewa swój hymn zachwytu?
- ...bo pani jest taka piękna - szczęśliwy człowiek kończy swój pean dotyczący starszej kobiety stojącej obok. Przenosi wzrok na moją skromną osobę. I nagle szczęście w jego oczach mąci się i znika. Zastępuje je wyraz zaskoczenia:
- O Gomułka... - mamrocze pijak.

Znów robi się zimno. Przynajmniej mnie.