Witaj,
Dziękuję za komentarz i pochylenie się nad moim powiedzmy, że wierszem. Tekst wrzucony na gorąco, z radości, że mi się coś nowego napisało. Trochę przedwcześnie, ale bałam się, że się rozmyślę. Literówkę poprawiłam, pomyślę jeszcze jak poprawić resztę. Pozdrawiam, V.

Ciekawie dużo fantastycznych obrazów. Klimat specyficzny ma w sobie to coś. Metafory mi się podobają jest dużo fajnych fragmentów które chwytają gdzieś w środku za duszę może faktycznie naroilo się zamków zwłaszcza na początku czuć ich mnogość później już jak się wciągnie w tekst nie zwracalam uwagi aż tak. Dobrze że tekst tu trafił. Pozdrawiam

Czytam kolejny raz i mam takie wrażenie, że wiersz jest trochę zbyt dociśnięty, czyli jakby miejscami o jeden obraz za dużo, o jeden przymiotnik za daleko. Jakby nie pozostawiał mi miejsca... Ale nie powiem w którym miejscu, bo to raczej wrażenie ogólne czyli nie że coś konkretnie, a bardziej "jesli tu to nie tam, albo jesli tam to nie tu"
Tym nie mniej to bardzo ładny wiersz, wciągający, zbudowany obrazami.
To takie moje patrzenie Pozdrawiam.

ps. proponuje przebudowę wersu

"aż ze słabych kryjówek bezwzględna śmierć zabierze nas, po kolei."

na:

aż bezwzględna śmierć zabierze nas ze słabych kryjówek, po kolei.

Leszku,
Dziękuję za odwiedziny i komentarz. Jestem trochę skołowana, bo wyżej Voytek zarzuca mi za dużo dopowiedzeń. Wytłumaczę się z całego zamysłu, jeśli jesteś ciekawy, choć to co napisane powinno się bronić samo, a tu najwyraźniej tak nie jest. Przykro mi, że nie sprostałam. To, jak rozpoznajesz tę scenę z ostatniej strofy jest całkowicie zgodne z moim zamysłem. Mój wiersz jest pośpiesznie napisaną refleksją o ostatniej płycie Davida Bowiego, ze szczególnym uwzględnieniem tego utworu: https://www.youtube.com/watch?v=y-JqH1M4Ya8 i nawiązaniem do jego twórczych obsesji (kosmos, obcość w świecie, teatralizacja życia). W teledysku widać młodą kobietę wychodzącą z szafy i ukrywającą się pod łóżkiem, w mojej interpretacji jest to Anna Frank, a tytuł Lazarus, oznacza oczywiście Łazarza, stąd motyw zmartwychwstania (poprzez sztukę), ale to także nazwisko konkretnej osoby: Jasona Lazarusa, artysty który stworzył film o wierzchołku drzewa - jedynym, co widziała ukrywająca się Anna. Wyobraziłam sobie umierającego na raka człowieka, czytającego Dziennik Anny Frank i uświadamiającego sobie jak podobna jest ich sytuacja - nie ma ucieczki, za to pisanie, twórczość jest jedyną drogą ocalenia, poprzez ludzką pamięć. Jest to utwór o dialogu z inspiracją, o szukaniu jej rozwinięcia w sobie, przetworzenia przez własne doświadczenie. Pośpieszne czytanie i pisanie jest tutaj metodą oszukiwania śmierci, a przynajmniej taki był zamysł. Stąd też mijane się dwóch gwiazd - poprzez twórczość i to przeglądanie się w dzienniku. Dodatkowo zarówno Bowie jak i Anna wiedzieli, mieli świadomość, że muszą skończyć swoje dzieło przed śmiercią, czyhającą na nich w każdej sekundzie. Na obronę słodkiej wolności mam tyle, że miała podkreślać, że choć peel ma świadomość, że jego los jest przesądzony, jak każdy człowiek ma jeszcze resztki nadziei, bo ona jak zawsze umiera ostatnia. Ponury sarkazm jest podsumowaniem tego, że jako doświadczony człowiek nie ceni wysoko tej pośmiertnej chwały, choć ciężko na nią pracował (teatr, obcy cyrk), poddaje też w wątpliwość własne zdolności przekazywania przeżyć. Trochę mi głupio za te kilometry przypisów do własnego pisania. Mam nadzieję, że się poprawię. Pozdrawiam, V.

Leszku,
jeszcze chyba za mało mam dystansu do tego tekstu, za jakiś czas tu wrócę. Dziękuję za twoje sugestie. Myślę, że są słuszne. Przyszły też nowe pomysły związane z Bowiem, którego bardzo cenię. Wszystkie realizujące te same wątki, ale w różnych ujęciach: Łazarz, zmartwychwstanie, kosmos, stosunek do choroby, umierania i sztuki. Dwa kolejne będą nosić tytuły: Teatralne i Narkotyczne, połączy je wspólny tytuł - Albowiem. Może na etapie pisania kolejnych rozwikłam i wypośrodkuję jak naprowadzić czytelnika ciekawiej, bardziej poetycko, bez przegadania, a jednocześnie skuteczniej. Musi jeszcze dojrzeć ten tekst. Jeszcze raz dziękuję za wnikliwość i pozdrawiam serdecznie
V.

Dzięki Faith,
Cieszę się, że znalazłaś siebie, to wiele dla mnie znaczy. Smutek i refleksja, że nie ważne jak dużo czasu nam dano, zawsze jest go za mało na coś jeszcze, że odchodzi się zawsze, albo prawie zawsze, nie do końca pogodzonym ze sobą i światem, miały być czytelne. Bardzo potrzebuję potwierdzenia, że coś tam potrafię, bo wracam do pisania po dłuższej przerwie, z entuzjazmem, ale też dużą dawką samokrytycyzmu. Nie mówię, że w związku z tym trzeba mnie wyłącznie głaskać, ale miło być docenionym. Do spotkania pod innymi tekstami.
V.

Zolu,
dziękuję za odwiedziny, za miłe słowa i ten nieszczęsny przecinek. Wracam na dobre, następne teksty w drodze. Pozdrawiam
V.