To jest taki wiersz, który był mi dziś potrzebny. Po prostu.

Ajw,
ja bym jeszcze tylko trochę pokombinowała z drugą strofą. Usunęłabym "a ja" (albo przynajmniej "ja" ) i zastanowiłabym się nad frazą "rozpraszałam w marzeniach". Raz że to "w" nieco zgrzyta przy "w" w ostatnim wersie ("patrz w moje..." ), a dwa te "marzenia" - wydają mi się jednak trochę banalne. Pokażę Ci jak ja to sobie czytam, ale oczywiście to subiektywnie tylko i nie musisz się tym sugerować.

a myślałam, że idziemy drogą
do zwyczajnego bycia. wdychając beztroskę,
wierzyłam, że nasza istota się nie starzeje.

Zgadzam się z Ophelią jeśli chodzi o początek drugiej strofy.

Nie tylko słowa, o których piszesz są gorzkie, ale cały ten wiersz jest przepełniony goryczą. Jakąś utratą nadziei i ostatecznością. Coś się skończyło, może tylko dla jednej ze stron, ale to oznacza również koniec dla tej drugiej.
Nie wiem, czy interpretuję go zgodnie z Twoją myślą, czy może patrzę przez wąskie okno własnych przemyśleń, ale właśnie w ten sposób trafia do mnie ten wiersz.

Pozdrawiam

Odbieram to jako przyjaźń, która mocno zboczyła na złe tory.
Coś poszło nie tak, potem są "kwasy", jakieś czegoś wypominanie.
Choć bohaterka wiersza jawi się jako ta "lepsza", a więc oceniająca.
W jej oczach jakby nie było winy, widzi ją w tamtych.
Wiersz krótki, trudno go wziąć na warsztat, by jakoś więcej rzec.
Tym nie mniej coś tu się kończy, bezwzględnie...
Dobrze to oddałaś

Ajw, zanim stałam się Retro czasami tu zaglądałam, czytałam wówczas Twoje wiersze i myślałam: „kurde, jest w tym dobra, naprawdę dobra”, a to dlatego, że trafiały do mnie jak żadne inne (tylko niechaj nie będzie to odebrane jako zbytnie pochlebstwo, proszę). Wykładam jedynie swoją prawdę.

A ten konkretny wiersz? Do mnie najmocniej przemawia ostatni wers, którego nie trzeba rozbierać na części pierwsze.

Pozdrawiam

Podoba mi się Twój wiersz, jak to u Ciebie, niezwykle nastrojowy i zmysłowy, jednak radość czytania psuje mi w poincie pewna trywialna obserwacja - skoro mowa o przemijaniu, to oczy, jeśli nie są oczami dziecka, z reguły posiadają choć trochę zmarszczek, a przynajmniej się z nimi kojarzą. Może więc lepiej (logiczniej) byłoby dać: "patrz w moje źrenice"?
Poza tym drobiazgiem, bardzo na tak!

Pozdrawiam serdecznie

Ajw, chodziło mi jednak właśnie o to powiedzenie: "mieć zmarszczki". Rozumiem, że oczy są ważne, ale może w takim razie całość by lepiej brzmiała w postaci:

"patrz w moje oczy. one są bez zmarsz­czek."

(skoro nie mówi się: "moje oczy są ze zmarszczkami", tylko "moje oczy mają zmarszczki", to powyższa wersja by nie sprawiała wrażenia sprzeczności z codziennym doświadczeniem, no i brzmiałaby oryginalniej Ale to tylko moje zdanie.

dla mnie to skarga głęboko zranionej kobiety. być może zdrada, być może nuda, być może rozstanie, a to wszystko spowodowane zanikiem pożadania fizyczności.

podoba mi się fragment "wyplute przyklejają się do skóry" - bo z jednej strony można wypluć słowo, można opluć słowem, można opluć sliną, ale można też w przenośni wypluć kobietę.

trochę mniej przemawia do mnie drugi fragment, zwrotka, wiersza - nasza istota - to trochę utarte sformułowanie, jednak wartością jest tu wcześniejsza "beztroska", która może wskazywać na nieświadomość sytuacji do czasu ostatecznego wyplucia gorzkich słow.

Świetna, mądra puenta - wskazująca wyraźnie na relację damsko-męską. Raz, że w oczach można się zakochać, dwa - wskazuje na istotę problemu między pl i adresatem wiersza. O! I już więcej rozumiem z niestarzenia się istoty w drugiej zwrotce... bardzo spójnie napisane.

A oczy rzeczywiście mogą nie mieć zmarszczek - moje nie mają nawet wokól mimo już zaawansowanego dość wieku - więc można do tego podejść i bez metafory.

Niemniej jednak poruszyłaś temat z pewnością bliski niejednej kobiecie w pewnym wieku... i nawet jesli, nie ma się podobnych doświadczeń - to wiersz przenika i porusza.

Pozdrawiam

Wracam tu po raz X wreszcie z komentarzem. Nie ma co tu poprawiać więc mogę tylko pochwalić. Dobrze ujęłaś temat. Na szczęście ważne jest to na ile się czujemy a nie na ile wyglądamy. Ważniejsze żebyśmy zostali przy swoim poczuciu i zaakceptowali swoje ciało zaakceptowali zdanie innych i żeby oni nas zrozumieli i zaakceptowali. Czasem przecież młoda osoba doprowadza się do ruiny Ale u ciebie mowa o takiej naturalnej przemianie w coraz to dojrzalszy orzech. Bardzo dobrze wybrałas atrybuty. Podmiot traktuje jako osobę której przykro przez drugą osobę. Tudzież może być to też wewnętrzny monolog samej z sobą. W okresie przekwitania.
Pozdrawiam