Wg mnie poprawki Opheliac bardzo trafne.
Wiersz rozdzierająco smutny, ale piękny.

"nigdy nie istniałam bardziej, niż w poranki
wstydliwie wykradane spod pierzyn innych kobiet"

"twoje oczy są teraz ciemne
martwe, jak gdyby zabrał je podmuch mrozu"

Przemawia to do mnie, piękne.
Pozdrawiam.

Cudowna poezja nastroju, jakby szukającego swojej sytuacji Nie napiszę więcej, ale to wiersz, który trzeba kontemplować cicho i spokojnie.

Pozdrawiam serdecznie

Introwerko, jesteś niezwykle wrażliwa, więc wiem, że udało Ci się go właśnie tak kontemplować i za to serdecznie Ci dziękuję. Zrozumienie spokoju tego wiersza jest dla mnie niezwykle ważne.

Antku i za ten poświęcony czas jestem Ci bardzo wdzięczna. Dobrze jest wiedzieć, że zawiesiłeś myśl na tych paru słowach.

Kochani, jeszcze raz dziękuję Wam pięknie za poświęconą chwilę na zahaczenie się w moim świecie.

Przesyłam uściski

Michale, za każdym razem udowadniasz, że w lot potrafisz wychwycić nastrój, który towarzyszy słowom i całej otoczce wiersza. Ogromnie mnie to podbudowuje, bo wiem wtedy, że idę właściwą ścieżką, choć często jest to kroczenie po omacku.
Masz rację - ten spokój to pozór, kryje się pod nim coś zupełnie odwrotnego. A klimaty oderwane od rzeczywistości, które tu wyczuwasz są mi ostatnio bardzo bliskie. Sny, balansowanie na granicy światów, to jeden z tematów szczególnie mnie poruszających.
Za te ostatnie słowa kłaniam się nisko i z zawstydzeniem.
Czuję, że przede mną jeszcze długa, ale fascynująca droga, a każda taka opinia utwierdza mnie, że idę tą właściwą.

Zbigniewie, szczerze powiedziawszy jeszcze kilka lat temu i ja sądziłam, że pisać można tylko o cierpieniu i smutku. Potem jednak, za sprawą życiowych przewrotności, zrozumiałam, że to nieprawda i nauczyłam się pisać o szczęściu. Dowiedziałam się, że i ono może być inspirujące i można układać je w słowa.
Każda barwa życia, warta jest opisania. Smutek, cóż, z pewnością jest bardziej intymny, trzeba nauczyć się go odsłaniać, jednak bez zbytniego ekshibicjonizmu.
Cieszę się, że pochyliłeś się nad tytułem. Chciałam by był nieoczywisty, i oprócz swojej dosłowności miał gdzieś zamglone drugie dno. Słowo "otarte" zestawione z "przestrzenią" narzuca też skojarzenie z innym, podobnym w zapisie przymiotnikiem "otwarte". Nasunąłeś ciekawą interpretację związaną z wolnością, choć ja bardziej miałam na myśli agorafobię. Czasami przestrzeń nie daje nam wolności, przynosi lęki.

Dziękuję Wam serdecznie za te wyjątkowe dla mnie słowa, zabieram je sobie i chowam głęboko.

Miłego wieczoru!

Kamyczku, dziękuję za zaglądnięcie, cieszy mnie, że się podoba.

Pozdrawiam!

Apisie, brakowało mi Twoich lirycznych komentarzy.

Dziękuję, że zaglądasz

Ajw, jak miło Cię widzieć! Przede wszystkim cieszę się z Twojej radości, bo w końcu wróciła i niech już tam u Ciebie zostanie

Co do smutku, zgadzam się z Tobą, bywa szlachatny, a potrzeba jego wyrażania jest niezbędna i jest pewnym rodzajem terapii. Każdy ma na to własne sposoby, niezależnie od tego jakie ona są, ważne, by przynosiły rezultaty.
Dziękuję Ci, Kochana, za to, że zaglądasz i odczuwasz. To również pomaga i przynosi pewność, że warto pisać.

Ślę uściski!

Ewo, zgadzam się. A do tego czasami potrzebne są zmiany, wyruszenie w nową podróż i spalenie za sobą mostów.
Cieszę się, że wiersz przypadł Ci do gustu

Pozdrawiam

O, faith. Jakże miło, dziękuję za napisanie do mnie. Wiersz podoba mi się, że też ja nie umiem pisać wierszy! Tzn. czasami coś tam nabazgrolę w ramach ćwiczenia, ale to nie jest dobre. Nie pokonam granicy, a szkoda. Pozdrawiam.

Ty masz zwierzaczkach w ręku? Lisa? Zabierasz, aby nie zrobili z niego czapki.

Nalko, bardzo mi miło, że zajrzałaś.


Mądrze powiedziane. Dziękuję za słowa i ślady.

Kłaniam się!