Pamiętasz baśnie słyszane w dzieciństwie? Piękna dziewczyna, uwikłana w tragiczny splot wydarzeń oraz dzielny i równie piękny książę, który swą odwagą i siłą miłości przezwycięża trudności, by uwolnić ukochaną. A na koniec niezapomniana fraza: „i żyli długo i szczęśliwie”. 

A potem dziewczęce marzenia o wielkiej miłości, nieśmiałe spojrzenia w kierunku wymarzonego chłopaka. Długie rozmowy z przyjaciółkami o „tych rzeczach” i dokładnie zaplanowane życie szczęśliwej żony i matki z tym jedynym, z którym wspólnie starzejemy się – choć starość jest zbyt odległa, by miała realny kształt – wystarczy jeszcze myśl: „i żyli długi i szczęśliwie”.
 
Tylko czemu nasi rodzice nie żyją szczęśliwie? Skąd te kłótnie i wzajemna niechęć? Zdrada tego jedynego i nasza niestałość uczuć. Strach przed kolejną porażką, zranieniem i  coraz częściej pojawiająca się myśl: lepiej być samotnym w pojedynkę, niż samotnym z drugą osobą, jeszcze niedawno ukochaną ponad życie, czas i przestrzeń – tego w baśniach nie było.
 
A jednak trwamy razem resztką siły woli, porażającym strachem przed samotnością – razem, a tak odlegli i osamotnieni. A gdzieś w oddali brzmi jeszcze echo dawno wypłowiałych słów: „i żyli długo i szczęśliwie”.
 
Pewnego dnia, tak zwykłego i nijakiego, spotkałam cię – byłeś tam wśród wielu innych, a ja nie zauważyłam cię, bo to nie był ten czas  i miejsce. Mijaliśmy się w tłumie, aż któregoś dnia przyszedłeś do mnie -stchórzyłam, zwyciężył lęk. Nie chciałam stracić bezpiecznego i znanego, dobrze ułożonego mojego świata, w którym tkwię już od tak dawna.
 
Nie poddałeś się. Zostałeś ze mną, wypełniłeś sobą cały czas oraz każdą przestrzeń i teraz nie wiem czy kocham cię. Szukam odpowiedzi. Czy poznam ją, czy odważysz się rozwiać moje wątpliwości? Czy jesteś miłością mojego życia?