Z upływającym kolejnym dniem mojego życia, pragnę pochować przeszłe myśli w azylu nieprzemijającego szczęścia. Aby usłyszały najpiękniejszą melodię na świecie w postaci ciszy napływającej z czterech stron świata. Ze świadomością, że są odległą przeszłością od trwającej teraźniejszości, popadają w roztropność wielkiego smutku, przychodzącego zawsze późną porą, a znikającego następnego dnia nad ranem. I choć wiedzą, że nigdy się nie wyzbędą z sieci, którą zgotował im los, będą podejmować wielki trud w walce o lepsze jutro.