Kiedy szuka się pracy przez pół roku to każda propozycja, oczywiście w miarę sensowna, staje się zbawienna.
Marta odbiera telefon od ewentualnego pracodawcy w południe. Pytanie brzmi: czy może pani przyjść na spotkanie o godzinie czternastej?
Oczywiście, wykrzykuje Marta, a później wyrzuca sobie, że nie okazała rezerwy, jakby to nie była pierwsza propozycja tego dnia. Trudno, myśli, już tego nie cofnę i zaczyna szykować się na spotkanie.
Aplikowała na stanowisko biurowe, więc delikatna elegancja, jaką ma być czarna ołówkowa spódnica i beżowa bluzka do brązowych czółenek, powinna być na miejscu.
W firmie zjawia się piętnaście minut przed wyznaczonym terminem. Jest podekscytowana. Recepcjonistka wskazuje krzesło i informuje o małym spóźnieniu szefowej, która osobiście przeprowadzi rozmowę kwalifikacyjną. Nie szkodzi, mówi Marta, i dodaje z uśmiechem, poczekam.
Mija czterdzieści minut. W miejscu, w którym siedzi Marta jest zimno, więc na jej rękach pojawia się gęsia skórka. Co jakiś czas, przez korytarz przebiegają pracownicy; każdy ubrany w gruby sweter lub bluzę. Oszczędności, myśli Marta, ale nie stawia jej już po stronie plusów. Spogląda w kierunku recepcjonistki. Ta wychwytuje pytający wzrok Marty, ale wzrusza tylko ramionami.
Szefowa pojawia się dziewięćdziesiąt minut po wyznaczonym terminie. Nie przeprasza. Zamawia u recepcjonistki herbatę: taką jak lubię, pani Renato, gorącą i z cytrynką, dodaje z uśmiechem.
Marta jest tak zziębnięta, że sama wypiłaby dwie, ale oczywiście nic nie mówi.
Padają pytania: dziwne i jeszcze dziwniejsze, a Marta marzy o ciepłym napoju, bo w pokoju jest przeraźliwie zimno (oszczędności?!). Wtedy otwierają się drzwi i recepcjonistka wnosi filiżankę parującej i pachnącej herbaty Lipton z plasterkiem cytryny na spodeczku. Zanim ktokolwiek się zorientuje, Marta wrzuca cytrynę do filiżanki i wypija gorący napój prawie jednym haustem. W powietrzu ciągle wisi pytanie zadane minutę wcześniej przez szefową: jakie są pani oczekiwania. Przełykając ostatni łyk herbaty, Marta odpowiada, ciepło!