Szkoda, że takie krótkie - tego typu teksty czyta się z zapartym tchem od początku do końca.
Nieco muśnięty temat, lecz za mało tego w "tym".
Tematyka psychiatryczna to niezwykle wdzięczny temat, tu można iść na całość, tu autora może porządnie ponieść.
Ale Ciebie nie poniosło...

Tekst przypomina kultową "Kurację" Wojtka Smarzowskiego, opowieść o psychiatrze, który dobrowolnie dał się zamknąć w szpitalu psychiatrycznym na 3 miesiące, by podpatrywać życie chorych.
Tak dobrze symulował, że w końcu uznano go za chorego na schizofrenię paranoidalną
Pech chciał, że zbieg okoliczności zamknął go tam na zawsze...

W tej miniaturze jest bardzo duży potencjał, ale w ogóle nie rozwinięty.
I tego mi tu zabrakło.

Szkoda, że taki mały fragment - w moim odczuciu treść w żaden sposób nie usprawiedliwia tak krótkiej formy. Trudno tekst nazwać miniaturą, to raczej wstęp do miniatury albo opowiadania. Ostatnie zdanie zresztą zdaje się to sugerować i szkoda, że urwane w tym momencie.

Napisane jest zgrabnie, moim zdaniem, ładnym stylem, z zacięciem poetyckim. W kilku miejscach bym poprawiła:

"Tak, zdecydowanie, godziny stają się nienaturalnie rozciągnięte, a poranny śpiew ptaków pochodzi jakby z innej rzeczywistości, jakby natura i istota czasu nabierały nowych właściwości."
- pierwsze "jakby" niepotrzebne

"Leżę na łóżku ze sztywnym i ciężkim językiem, z ociężałą głową i gorzkim posmakiem w ustach, na skórze odczuwam nieprzyjemną lepkość nieświeżych ubrań"
- 1) przekonstruowałabym pierwszą partię zdania, bo "leżę z językiem" nie bardzo mi pasuje, może lepiej: "Leżę na łóżku, głowę mam ociężałą, język sztywny i ciężki, w ustach gorzki posmak, ...2) zastanawiam się nad "ubraniami" - kojarzą się z dzienną odzieżą, tu raczej chodzi o szpitalną piżamę (skoro bohaterka leży w łóżku)

"integracyjne zabawy irytują mnie, podkreślając samym swoim istnieniem beznadzieję mojej sytuacji." - "samym swoim istnieniem" do wyrzucenia (chyba nie chodzi o ich istnienie, tylko o udział w nich bohaterki)

"Pod wpływem leków staje się senna i głodna więc właśnie obudziłam się z krótkiej, niespokojnej drzemki." - literówka: staję; przed "więc" powinien być przecinek, ale całe zdanie nielogiczne - staje się senna i głodna, więc się budzi? Coś nie gra

"do momentu w którym" - przecinek przed "w"

"Pościel szeleści lekko gdy siadam" - przecinek przed "gdy"

"tematów o których" - przecinek przed "o"

Brakuje mi jakiejś krytycznej refleksji nad rozbieżnością zachowania bohaterki (ucieczka od ludzi, potrzeba prywatności, samotności) a zapisaną przez nią, ewidentnie przeciwną myślą o autodestrukcyjnej mocy samotności. Byłoby dla mnie ciekawie, gdyby faktycznie odeszła od "filozofii" i "czczego analizowania" i zapisywała konkretne myśli, wydarzenia, wspomnienia właśnie.

Myślę, że jest tu potencjał. Tekst do kontynowania, do dokończenia.

Pozdrawiam serdecznie

A mnie to wygląda na pierwszy z wieeeeelu takich listów, które tutaj zobaczymy!

Hę?

Czy mogę się juz zgłaszać się po tantiemy: z racji - motywacji?

Tak. Ładnie napisane, tak spokojnie, tak cicho.
Tak. Stanowczo za krótkie, za dużo zostawiłaś dla siebie!

Gdzie wy mi tutaj z tym fartuchem, a paszoł won!, o! nie, kijkiem - nie, dajcie już lepiej ten kaftan
Niezwykle inspirujący temat wybrałaś

Czekam na więcej!