pięknie Wiolinie, choć martwi ta nuta nieodkrytych rozmaitości pod obrusem, ale nie wszystko zdążymy poznać, dotknąć, zobaczyć, przecież to niemożliwe, szkoda tylko tych rzeczy, których sami nie wybraliśmy mając taką szansę. bardzo dobra puenta współgrająca z tytułem, bo tylko on mi nie dawał spokoju, aż do momentu gdy przeczytałem ostatni wers. wspaniale Ciebie znów czytać, pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...

Wiesz, Darku, fajny tytuł byłby - Sprzedawca łez, choć niekoniecznie do tego wiersza.
Pozdrawiam

Cześć Wiolinie,

dobrze cię znowu poczytać. Niezastępowalność pewnych słów, miejsc, ludzi zdarzeń jest faktem, pięknie opowiedzianym w twoim wierszu. Może tylko tytuł powtarzający słowo z puenty jeszcze można podmienić, zastąpić, ale to już tak tytułem wybrzydzania. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam
V.

Bardzo ładny wiersz

Podobnie jak Faith, najbardziej przypadła mi fraza o oknie, i jeszcze wieloznaczność tej:


- można tu zobaczyć dylatację czasu, ale też - wskazówkę zegara pociągającą za sznurek i zwalniającą przesłonę przyszłości Tylko Ty w tak prostych na pozór słowach potrafisz zawrzeć tak wiele sensów

Pozdrawiam serdecznie

Poezja » Wiersze » zamiast

Wiolinie, fajny wiersz, choć to truiz - takie określnie przyszło mi na myśl. Co dla mnie ważne:
1. Tytuł, nie wiem czy zainspirowała Cię piosenka A. Osieckiej czy coś innego było źródłem tegoż
2. Osoba mówiąca liczy nieobecności, ale to nie ona musi o nich pamiętać. Zrzuca ten obowiązek na daty, które "mają" pamiętać - nie wio dobrze zrozumiałam?
3. " te­raź­niej­szość od­li­czo­na w gro­szach", ach te pieniądze, zawsze ich potrzebujemy, ale zawsze z powodów różnych. Bez pieniędzy nie da się żyć - wszyscy to wiemy, choć Ty napisałeś to w taki sposób, aby nikt nie zarzucił zachłanności, o ile się nie mylę
3. dla­te­go cza­sem miesz­kam w oknie
sprze­da­jąc łzy" - to jest bardzo smutne. Płaczący człowiek, który pokazuje swoją słabość No nie wiem? Symbol "wystawienia się" choć inaczej czasem można, na widok publiczny ze swoim smutkiem
4. teraz czas jest zwy­kłym cza­sem -
zwal­nia przy­szłość
od­kry­te już każde roz­ma­za­nie. Rozmazanie łez na szybie, rozmazanie jako "rozklejenie się", ale gdy łza się pojawiła dała upust smutkowi. Wróciło wszystko do normy mimo iż jeszcze jest wiele spraw niewyjaśnionych i trudnych, wiele niepokoju, który przeszkadza i siedzi w głowie, to już jest znowu smutek - reszta z zamiast.
Dla mnie to wiersz jest o odwadze, umiejętności pokonywania trudności wbrew wszystkiemu, bycie gotowym na to, co przyniesie los. Wiersz o dojrzałym człowieku.
Tak ja rozumiem znaczenie twoich wersów, nie wiem czy dobrze, czy źle. Podoba mi się.