Witajcie. Dziękuję za przystanięcie, i słowa. Cieszy mnie każdy ślad, ponieważ dzięki temu wiem, co myśli czytelnik i, że ile czytań, tyle znaczeń.

Cały ten cykl - przewidziane, tylko pozornie dotyczy/dotyka przyrody, etc. Dla mnie stanowi impresję człowieka. Jest starciem/zmaganiem z zagubieniem, w którym słowa stają się bezużyteczne, lub, związane z (własnym) końcem/odchodzeniem.

Pozdrawiam.

Lubię obrazowe pisanie, i staram się jak mogę (chociaż nie zawsze wychodzi).
Dziękuję, skroplami.

Witaj gaga. Taki pomysł na cykl. Trochę na pograniczu tego, co rzeczywiste, z tym, co przewidziane. A można to rozumieć, co najmniej dwojako. Nie lubię tłumaczyć własnych tekstów, ale jeżeli to choć w minimalnym stopniu miałoby wpływ na Twoje czytanie, napiszę, że meteory nawiązują do tytułu, cała reszta jest powiązana z tym, co zawarłam w poprzednich częściach cyklu.
Tak czy inaczej, rozumiem, że może nie trafiać/przemawiać. Zawsze się z tym liczę, tak jak szanuję każdą opinię.

Pozdrawiam.

Wydaje mi się że nie powinno być tutaj przecinka,

tak samo jak tutaj.

Tutaj jestem mniej pewny, ale wydaje mi się że nie powinno być przecinków w ogóle, bo masz jedno orzeczenie, to nie jest zdanie złożone i nie ma też wielu części zdania o tej samej funkcji koło siebie, więc przecinki są nieuzasadnione.
Jeszcze odnośnie tego zdania - brzmi dla mnie trochę niepełnie, chociaż to subtelne.

Co do treści - bardzo bogate środki językowe, chociaż czy nie za bardzo? Z jednej strony nie nudzę się, czytając go, ale z drugiej strony, obrazy, które chcesz przekazać, są tłumione przez dziwne rzeczy. Pod koniec odniosłem wrażenie, że masz tutaj dużo słów, metafor, animizacji, porównań, ale mało treści.

Od jeszcze innej strony, jest tutaj pełno absurdu i groteski, chociaż jest pewna granica, absurd powinien być umieszczony w jakimś kontekście, żeby można było go tak odczytać, dlatego jest to dla mnie wiersz o wszystkim i o niczym.

Co nie ujmuje Twoim umiejętnościom warsztatowym.

Pozdrawiam

lubisz obrazowe pisanie, bo i obrazy lubisz malować zapewne. jeszcze się nie zawiodłem na Twoich obrazach, tym bardziej i teraz. robisz to po prostu z klasą. tylko podziwiać.

Antek, jeszcze zdarza mi się malować [kiedyś częściej]. Bardzo Ci dziękuję za ten komentarz.
Odczuwam brak sensu odnośnie pisania. I, jednocześnie, nie mogę przestać. Słowa i obrazy zewsząd mnie nachodzą, więc nie pozostaje nic innego, jak mierzyć się z nimi. Choćby do szuflady.

Wiolin, dziękuję.

Pozdrawiam.