Dziękuję Purpur za opinię i za rady W przyszłości postaram się zastosować je w swoich tekstach.

PS "ProsiłAŚ"

Hah, wręcz przeciwnie, twój poprzedni tekst rozbudził moją ciekawość

Witaj retro
Dziękuję za korekty moich niedopatrzeń. Postaram się je jak najszybciej poprawić Niestety nie da się zaskoczyć każdego czytelnika. Ciężko być w tych czasach oryginalnym w 100%

Witaj droga przyjaciółko pióra

Powiem wprost: mi opowiadanie się podobało. Jest za krótkie, zbyt proste, zbyt małe – ale mi się podobało.

Uczucia dotarły do mnie (bo jak rozumiem to opowiadanie głównie o uczuciach). Nie piszesz zbyt ozdobnie, potrafiłem się wczuć; przejąłem się losem bohaterki i polubiłem ją.

Niech Bóg Cię broni, przed robieniem takich sztucznych i obrzydliwych „zaskoczeń” jakie radzi Ci retro, podobnie za absurd uważam sugestie, by skrócić już i tak minimalistyczne opowiadanie. Nie spotykałem nigdy w sprzedaży opowiadania krótszego od strony, okazuje się jednak, że w Internecie nie brak dzieł krótszych niż rozbudowane wiersze…

Nie lubię wszelkich niedopowiedzeń i niejasności. Chce wiedzieć, co się dzieje, chcę mieć jasność sytuacji i przekazu.

Mimo wszystko tutaj nie było aż tak źle i opowiadanie przypadło mi do gustu. W każdym razie mogłaś jakoś wyraźniej zarysować sytuację. W ten zaś sposób skłaniasz czytelnika do przypuszczeń, a te, mogą być przecież zupełnie różne od Twojego zamierzenia.

To, że opowiadanie zwie się „Sen”, nie znaczy przecież jeszcze, że cała przedstawiona w niej akcja jest snem, ani nawet, że jakaś jej część jest snem.

Wyjawię więc tutaj moje wyobrażenia, jakie wykwitły w mojej świadomości, podczas czytania. Najpewniej zupełnie zmyślam, lecz co tam…

Bohaterka jest średniowieczną księżniczką, żyjącą w dawnych czasach królów i rycerzy (a co, przecież nie sprecyzowałaś czasu akcji…). Przeznaczono ją wbrew jej woli pewnemu wysoko postawionemu dostojnikowi. Po mimo jej pierwotnej niechęci, między przeznaczonymi sobie rozkwitła wielka miłość – a przynajmniej tak jej się wydawało. W rzeczywistości narzeczony knuł straszą zdradę, wielka miłość była tylko snem – złudzeniem, które przez nią roztaczał (chcąc dostać się bliżej władcy).
Zamach stanu przebiegł błyskawicznie. Teraz ten szubrawiec, już jej nie potrzebował, nie wahał się też wyciągnąć na nią miecza. W ostatniej chwili, pchnięcie zablokował młody szlachcic, poseł sąsiadującego hrabstwa, który feralnego dnia był akurat w zamku. Broniąc jej ranił oprawcę. Jednak wrogów wciąż przybywało. Dzielny ten wój, wziął oszołomioną księżniczkę pod pachę i cudem jakoś razem z nią zbiegł z pałacu.
Pędzili konno. Gdy tak, płacząc, rozpaczała, za swym ojcem, ojczyzną i ukochanym, który okazał się zdrajcą, pocałował ją mocno i namiętnie, przygniatając do piersi, aż półprzytomna zadrżała. Zemdlona dojechała do ziem sprzymierzonego królestwa. Dotarła bezpiecznie do tamtejszego pałacu…
I tu zaczyna się twoje opowiadanie.
Księżniczka, rozpacza, mając w myślach wciąż wspominając narzeczonego. Nie może zrozumieć, co się stało – przecież tak nie wiele trzeba było by, a byliby razem wiecznie szczęśliwi. A jednak ta miłość, którą jej okazywał była jedynie snem. Pamiętała, ten ból, ten szok, gdy poznała jego prawdziwe oblicze; zobaczyła swego martwego ojca, którego on zabił.
Rzuciła się na wielkie pałacowe łóżko, które wydało jej się znajome, a jednak go nie pamiętała. Zapomniała jak, będąc mała dziewczynką, często odwiedzała te strony i bawiła się z tutejszym, równie młodym, przyszłym następcą tronu.
Nie chciała już żyć w tym świecie – przepełnionym zdradą i fałszem – wśród tych ludzi – gotowych, wsadzić ci nuż prosto w życzliwe serce.
Godziny mijały – chciano dać księżniczce czas na ochłonięcie z tych straszliwych wrażeń.
W końcu usłyszała kroki. Wiedziała, że to on – jej wybawca.
Jak sparaliżowana czekała na rozwój wypadków; nie wiedziała czego właściwie chce.
Książę, gdyż ten szlachcic był księciem, również nie wiedział co robić. Chciał ją pocieszyć, lecz jak miał to zrobić? Nie wiedział, czy ma mówić, o królu, jej zmarłym ojcu; czy może o jej ojczyźnie; narzeczonym zdrajcy; a może powinien przeprosić, za ten płomienny pocałunek, którym ją uraczył podczas drogi? Jakich słów użyć? Co powiedzieć, by tylko nie rozgrzebywać, świeżych przecież ran?
Kładzie się koło niej, równie zmęczony i podobnie wykończony psychicznie.
W końcu decyduje się ją objąć i wyszeptuje szczerze, że ją kocha. Zawsze ja kochał, od małego dziecka, żywił do niej płomienne uczucie.
Ona cieszy się na jego wyznanie. Ono jest dla niej ocaleniem. Po raz kolejny on ją ratuje i wyciąga wprost z ramion śmierci. Te słowa są wstanie pokonać wszelkie zło. Tak, w nim i jego miłości odnajdzie nowe życie i sens. Nic więcej się już nie liczyło. Niczego więcej nie potrzebowała.
To miał być początek długiej i strasznej wojny. Dobro jednak zawsze zwycięża. Koniec.

Taką sobie dopowiedziałem historię. Proszę, nie myśl, że z ciebie drwię. Jak sądzisz? czy to wyobrażenie, nie przedstawia cudownej, romantycznej, historii? Bez twojego opowiadania, na pewno bym tego nie wymyślił.

Słowem: Podobało mi się.
Życzę wielkich sukcesów w karierze literackiej. Pozdrawiam
Ten Śmiertelny