Wiesz, nie sposób uwierzyć w twoje opowieści, choćby
szlifować je latami jak srebrną gałkę cukiernicy, nadając
w końcu kształt idealny. W głowie się nie mieści,
 
już bardziej W sercu, jeśli je wtrącić między rutynowe
tak i nie, binarnie następujące po sobie, aby wilk syty,
owca cała i szkatułka dalej kusiła tajemnicą.
 
Otwórz i podziwiaj cuda. Nic innego nie można
sobie wyobrazić, przekroczywszy granicę gór
mściwych i pamiętliwych, chociaż przechowują
 
w cieniu między skałkami fragmenty kobiecych snów.
Ociekają słodkawo, nawet teraz czuję wilgoć
pod stopami i mogę śmiało powiedzieć tutaj cię mam,
 
mimo że przewodnik przekonuje – chodźmy dalej.