Witaj Liathio.

Świetny. Taka wojna człowieka z przemijaniem na bezkresach czasu...oglądanie rzeczywistości z drugiego planu. Tak mi się jakoś ten wiersz odebrało, właśnie tak. Gdyby jednak nie tak, no to niech będzie że inaczej. Pozdrawiam.

Ty to umiesz zrobić klimat. Podobają mi porównania i ogólnie wszystko jest interesujące. Temat. Jest mocny. Lubię takie stanowcze wiersze o wychodzeniu na swoje dajesz siłę swoim przekazem. Jak to mówią co cię nie zabije to cię wzmocni. Tego się trzymam.
Pozdrawiam

Dziękuję za wszystkie komentarze.
Pozdrawiam

To jest świetne.

Hmm... Portrety bez twarzy = Ludzie Bez Twarzy? Ach, ta moja GoT-owa obsesja, hihihi...

Lucyna niezmiennie zachwyca swoją (nie)ulotnością i wdziękiem niby dziewczynki zamkniętej w ciele kobiety. Zmysłowej, a jednocześnie jakby niedostępnej, jakby poza ciałem i czasem. A tam dzieją się różne rzeczy. Jak w głowie, kiedy przestaje odróżniać prawdę od fikcji i nie można się przed tym obronić. Wypieszczone stają się rzeczywistością, choć jeszcze nienamacalną, a jednak jakże wyczuwalną i jakże pustoszącą umysł.

Takie mnie rozważania naszły, nie wiadomo z jakiego powodu. Być może wiersz przypomina mi swoim obrazowaniem pewne sytuacje, których byłam świadkiem, choć może nie tyle świadkiem, co stałam jakby wewnątrz tego wszystkiego z poczuciem, że nie jestem w stanie się odciąć, choć nie wiem jak chciałabym. To już przeszłość, powraca jednak od czasu do czasu, jakby pytając, czy na pewno nie można było nic więcej zrobić. I choć wiadomo, że nie, to jednak ciągle pojawia się wątpliwość.

Przepiękny wiersz z mnóstwem obrazów, smutny, albo ja mam dziś taki nastrój i dlatego w sam raz się we mnie wpasował.

Pozdrowienia