Mocne zakończenie, [b]faith[,/b] i bardzo do mnie przemawia. Podobnie jak cały wiersz.

Pozdrawiam

Lilu, cieszę się, że wiersz do Ciebie trafił, o to przecież chodzi, by emocje, które staramy się przekazać, przechodzły również na innych.
Dobrze Cię znów widzieć u siebie

Skowycie, bardzo dziękuję za taką opinię Pisząc zawsze mam nadzieję, że nie tylko ja będę mogła zobaczyć swoje odczucia w tym wierszu, ale również inni znajdą w nim coś dla siebie. Jeśli tak się dzieje, to jest to dla mnie radość.
Dziękuję, że zaglądasz

Pozdrawiam!

To mogłoby służyć jako tytuł do wiersza, dużo wyraża

Introwerko, ciało bez duszy jest pustką, opuszczonym i niszczejącym budynkiem. A czym jest dusza bez ciała? Tego niestety nie wiem, ale mam na to swoją teorię

Bardzo się cieszę, że w taki sposób odebrałaś ten wiersz. Przde wszystkim zadowolona jestem z tego, że poruszył i wywołał jakąś refleksię, a w dodatku jak to u Ciebie, mądrą i trafną.

Pozdrawiam ciepło!

Antku! Nawet nie wiesz jak Ci zazdroszczę, że z racji wykonywanej pracy podróżujesz sobie po takich zakątkach świata jak choćby właśnie Trynidad i Tobago Rzeczywiście, to bardzo blisko tytułowej Wenezueli. Piękny zbieg okoliczności.

Zabieraj co chcesz, będzie mi miło

Jak zwykle miło mi jest Cię u siebie gościć.
Pozdrawiam z szarej, bo wciąż jeszcze przedwiosennej Polski

I właśnie tego ciepła wszyscy tu w Europie Ci zazdrościmy
Rób więc zdjęcia, choćby z pokładu i wrzucaj w galerię, żeby zarazić nas choć cząstką tej pogodnej aury.
A Wenezuela, cóż... może i tam kiedyś przygna mnie wiatr. Bardzo bym sobie tego życzyła


Również posyłam uśmiech

Ophelio, z chęcią odwiedziłabym oba te miejsca, bo podobnie jak Ciebie zapewne, inspiruje i fascynuje mnie Ameryka Łacińska; jej kultura, obyczajowość, ludzie...
Muszę przyznać, że świetnie odczytałaś ten wiersz, bo prócz smutku jest w nim też właśnie strach, może już miniony, ale odciśnięty głęboko w pamięci.
A światło rzeczywiście daje tutaj pewną nadzieję, bo choć jest daleko, to można do niego dotrzeć.

Ajw, zaintrygowałaś mnie, zdradź proszę tytuł serialu Bardzo mi miło, że spodobał Ci się wiersz, niestety, smutek czasami bywa najbardziej realną rzeczą... Cieszę się, że zajrzałaś z dobrym słowem

Clock, przykro mi, że wiersz wydał Ci się nieciekawy, każdy jednak ma inne spojrzenie na lirykę. Czysto subiektywnie nie zgodzę się z Twoim zarzutem, jakoby zużyte rekwizyty psuły ten wiersz.
Uważam, że w żadną stronę nie należy przesadzać. I tak jak pisanie wciąż utartymi już rekwizytami sprawawia, że wiersz staje się nieciekawy, tak zbytnia abstrakcja i oderwanie od nich tworzy tekst zbyt hermetycznym. Gdybym wszędzie zastosowała podobnie surrealistyczne metafory jak wspomniane przez Ciebie "wybrzuszone zegarki" usilnie starając się omijać owe "trywializmy" całość wydałaby mi się okropnie sztucznie nadmuchana i oderwana od rzeczywistości, a nie to było moim celem.
Poza tym, jeśli już jesteśmy przy rekwizytach, które w poezji powinny być, jak twierdzisz, omijane, moim zdaniem nie ma takich. Bowiem wszystko zależy od kontekstu w jakim je umieścimy. Idąc tropem tego, że były już one setki razy używane w poezji, niemal wszystkie na codzien używane rzeczowniki można byłoby pod to podpiąć, a szczególnie takie jak serce, niebo, zachód, horyzont, dusza, ciało, śmierć etc. Czy to znaczy, że mamy ich nie używać? Sądzę, że nie, bo to znacznie zubożałoby środki wyrazu. Należy jednak szukać dla nich nowych miejsc, kreślić taką sytuację, by nie wydawały się one dla nas zbyt oczywiste, a nie na siłę szukać zastępczych metafor.
Jak więc widzisz, różnimy się trochę jeśli chodzi o ten temat i mamy nieco rozbierzne zdania. Ja często stawiam na prostotę i jasność wyrazu, tak by forma nie przykryła treści całkowicie, bo nie to jest moim celem.

Cenię sobie szczerość w komentarzach, dlatego Twoja opinia jest dla mnie cenna

Dziękuję Wam wszystkim z osobna za czytanie i zostawiony ślad.
Pozdrawiam serdecznie!

Nie odnalazłeś i ja to jak najbardziej szanuję. Widocznie nie udało mi się stworzyć tego kontekstu w takim stopniu w jakim bym chciała, a jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie każdy może w tym wierszu coś odnaleźć. Najgorsze jest staranie się dogodzić wszystkim

Absolutnie nie odebrałam Twojego komentarza jako zarzut i mam nadzieję, że moja odowiedź na niego nie brzmiała jakbym tak właśnie myślała. Po prostu lubię dyskutować, ot co
Oczywiście, że Twoja opinia mi się przyda, w przyszłości będę ją brała pod uwagę.
Jak już wspomniałam, interesują mnie tylko szczere opnie i konstruktywna krytyka. Twoja to takiej należała, więc dziekuję.

Pozdrawiam!

Nie podrzuce, bo nie znam. To obiegowa opinia o tych wenezuelskich serialach

Faith,
Dla mnie twoja Wenezuela, to taka chęć życia, pasja, potencjał życiowy, energia do przenoszenia gór, jaką mamy na początku miłości. W tym tekście przybiera postać tęsknoty za drugą półkulą (drugą połówką). Bez niej jest się cieniem, skorupką. Uczucie dojmujące, ale wiersz przez to właśnie chwyta za gardło. Pozdrawiam
V.

Vimbo, właśnie tym może być owa tytułowa Wenezuela, zarówno symbolicznie jak i dosłownie, bo przecież dziś, gdy świat stał się globalną wioską, wcale już o to nie trudno. Bardzo się cieszę z Twojej interpretacji, a przede wszystkim z tego, że wiersz "chwycił za gardło".
Posyłam uśmiech

Ulu, Ciebie poruszył wiersz, a mnie Twój komentarz. Znasz już trochę moją poezję i tym bardziej jest mi miło, że masz o niej takie zdanie, to dodaje odwagi i motywacji do dalszego tworzenia. Cieszę się bardzo z każdej Twojej wizyty.

Dziękuję Wam dziewczyny za poświęcony wierszowi czas i obie ściskam śnieżnie wciąż

Mike, myślę, że z typami literatury, narracji, ukazywania świata przez słowo, jest podobnie jak z muzyką. Nie warto zamykać się na jeden rodzaj, ale chłonąć i szukać czegoś dla siebie w różnych jej nurtach.

Ja, mimo że najczęściej staram wyrażać się w poezji, to chłonę i czytam wszystko, co w jakiś sposób mnie zaintryguje. Uważam, że jeśli coś jest napisane dobrze, to niezależnie od tematyki, która na początku wydaje się się nam zbyt odległa i obca, może zaintrygować.
Najlepiej się nie ograniczać i lecieć po bandzie, od Horacego po Masłowską

Cieszę się, że ten wiersz zyskał aż tyle odcieni. Ty dołożyłeś do niego kolejny, w dodatku nieoczywisty, masz bowiem rację, że ten zakątek na świecie, w zależności od upodobań, możemy tutaj traktować różnie. I ja tak właśnie do niego podchodzę. Nie szukam sztywnej interpretacji, sama w zależności od nastroju ją zmieniam.

Mam nadzieję, że choć trochę podładowałeś tutaj akumulatory, zapominając o tym, co za oknem.

Dzięki, że zaglądasz i współodczuwasz

Pozdrawiam!

Apisie, serdecznie dziękuję Ci za to liryczne podsumowanie

Pozdrawiam deszczowo

Hej, hej, no przecież nie trzeba wszystkiego brać tak na logikę. Ale jeśli już chcesz się bawić w ten sposób, to proszę bardzo:

Peelka z jednego miejsca może znikać, a w innym pojawiać się jako ślad na szybie. O, i mamy pewne rozwiązanie. Oczywiście nie musi Ci ono wystarczać, a ja go nie potrzebuję, ale może komuś się przyda.

Ciekawa bardzo jestem, czego brakuje Ci w końcówce, choć uważam, że absolutnie zakończyłam ten wiersz tam, gdzie chciałam.

Dzięki, że wpadłeś.
Serdeczności!

Nalko, piękne podsumowanie. Dziękuję za nie i cieszę się, że przywiały Cię tutaj głosy innych.

Uściski!