Różo wiatrem smagana, chowasz piękno w płatki,
ja jestem twoim księciem, tuląc się dojrzewam.
Skowronek cały w trelach wyrywa się z klatki,
lecz nie jest ciebie godzien, choć tak pięknie śpiewa.

Książę, klękam przed tobą, pochylając kolce,
nie śmiem ranić lecz taka jest moja natura.
Chociaż wciąż się wpatrujesz nie pierwszą już wiosnę,
nie dla siebie stworzeni, już nie wierzę w cuda.

Różo ziemią karmiona, mamy wspólne cele,
ty ogrodu królową , ja zaś ludzkim panem.
Chociaż się spotykamy marząc rok niejeden,
jednak złączyć się razem nie będzie nam dane.