Szczupły, czarnowłosy mężczyzna przemierzał dziarskim krokiem alejkę parkową. Ledwie powstrzymywał uśmiech. Wreszcie trafiła mu się wielka fucha. Jak nigdy. Mgła ścieliła się dokoła i odgłos kroków na pustej asfaltowej dróżce stał się jeszcze głośniejszy. Echo kroków sprawiało dziwne wrażenie. Ale mężczyzna nie zwracał uwagi na to. Oczyma wyobraźni widział się na Bali popijającego drinki w towarzystwie japońskich piękności. Miał słabość do skośnookich dzierlatek.
Po tylu latach wreszcie czeka go kontrakt życia, po którym skończy ze swoją robotą. Wyjedzie i zapomni o wszystkim. Zaraz, gdzie to mieli się spotkać? Przy Florianie? Nie, to Nepomucen. Też ludzie nie mieli gdzie pomnika wystawiać, tylko na moście. U niego w kraju uchodziłoby za dziwactwo. Nieważne. Pogłaskał torbę, w której skrywał najdroższe fotki na świecie i uśmiechnął się z zadowoleniem. Był już prawie na moście. Mgła nie ustępowała. Z rzadka ulicą przemykały samochody, widoczne dopiero z bliska. Mężczyzna oparł się o balustradę, spoglądając w wodną przestrzeń. Pogrążony w marzeniach nie spostrzegł cichego stąpania tuż za plecami. Poczuł mocne uderzenie w głowę. Nieznana siła wypchnęła go za balustradę w burą toń. Rozległ się głośny plusk i woda posłusznie wchłonęła bezwładne ciało.