Corpseone. Czytanie twego utworu to też droga przez mękę . Autor chciał wzniośle, poszło śmiesznie. Początek nawet się zrymował - mękę - najchętniej, potem już raczej nie. W dodatku sens strof sam zaprzecza sobie. Egzaltacja, czyli zachwyt, uwielbienie czegoś rodzi się właśnie we wnętrzu człowieka, jest jego subiektywnym odczuciem. Ledwo ją poeta ośmieszył, zaraz dowala - wszystko co ważne żyje we wnętrzu, czyli odczucia już nie? )). Pogubiłeś się Corpseone dokumentnie. Mętnie wyszło. Nie widzę tu zasłużonej górnej półki, chyba, że w nagrodę za pogubienie się w truizmach. Trzeba wiersz poprawić, a najlepiej przerobić od nowa.
Pozdrowienia!

Corpseone. Trochę teraz rozumiem ironię wiersza. Powstał zapewne, gdy słuchałeś konkursowych tekstów, tak ? . Stąd wywołana do tablicy przesadna egzaltacja i nawoływanie do odczuć z wnętrza duszy. Już to widzę.
Czasami dobrze jest uprzedzić czytających o genezie utworu, wtedy lepiej można go odczytać. Mnie się wszystko rozjaśniło, gdy napisałeś odpowiedź na koment. Ale i tak nielogiczne fragmenty trzeba pozmieniać. Ja też próbuję w poezji z rożnym skutkiem .
Pozdrowienia!

Corpse,
mi się udało odczytać z intencją odautorską, zanim poczytałam komentarze, że konkurs, że recytatorski może nie, ale jakaś forma wywnętrzania siebie, autoprezentacji (choćby i w rozmowie) - to było dla mnie jasne. Lubię twoje spostrzeżenia, skojarzenia. Dobry, interesujący tekst. Pozdrawiam,
V.

Dziękuję za miłe komentarze. Trawa - ten fragment, który cytujesz, nie jest najistotniejszy, można go wyrzucić, czemu nie.

Z tym "do ludzi" widzę, że jest lekkie zamieszanie, ale chodziło mi o to, w każdym razie, żeby było to użyte w takim sensie, jak w wyrażeniu "wychodzić z czymś do ludzi". Nie jest do ludzi - w takim sensie, że nie nadaje się, aby to ludziom prezentować, a nie że nie jest dla ludzi, bo jak nie dla ludzi, to dla kogo?. Mam nadzieję, że w miarę jasno się z tego wytłumaczyłem.