Jeśli to opis szaleństwa, obłędu czy innej choroby psychicznej, to utwór jak najbardziej zdał egzamin: widać to jak na dłoni, czuć i przemawia to wszystko do wyobraźni czytacza.
Jest jasny przekaz, ubrany w konkretne słowa, ale...

Nie ma tu zbyt wiele liryki, bo wszystko jest tak dosłownie dopowiedziane, jak krótka forma prozatorska, w której nie ma tajemnicy, wszystko jest jasne i nawet końcówka podana na tacy.

Tej radości własnej exploracji mi tu zabrakło, tego, bym po swojemu to odczytał.
Mam prawo rozumieć wiersze, jak mi w duszy zagrają, a tu tego nie ma.

Więc przeczytałem tekst o szaleństwie i przyjąłem go do wiadomości.

Pozdrawiam

Droga Esere. Tekst wiersza bardzo filozoficzny, ale jakaś taka "specyficzna" ta filozofia, szalona. Cóż - na moment, w którym to pisałaś- pewnie myśli były "w rozgardiaszu". Co mnie uderzyło w tym tekście, to lekki chaos, jeśli chodzi o jego budowę, nie tyle o treść. Pozwól, że wyjaśnię, posłużę się cytatami z Twojego utworu.

"Szczątki wspomnień zapomnienia cisną
Mi się na usta słowa ..."- tu, oczywiście moim zdaniem, aż boli rozbicie wypowiedzi na dwa wersy. Po co taki zabieg stylistyczny? Nie lepiej byłoby "Szczątki wspomnień zapomnienia/ cisną mi się na usta słowa..." ? Natomiast fajne jest zestawienie- "... wspomnień zapomnienia...". Tak samo w jednej z następnych zwrotek- dziwny układ wyrazów:

"Uśmiecham się przez łzy leżąc
W łóżku niczym kłoda...", myślę, że fajniej by zabrzmiało/ wyglądało: "Uśmiecham się przez łzy leżąc w łóżku/ niczym kłoda". I ta kłoda z głową- szaloną, oczywiście, która pęka- właściwie przerażająca.
Wiem...to język poezji, specyficzny, szalony, jednak pewne rzeczy tutaj rażą. Pytajnik na końcu wiersza, pasuje, choć i nieco zastanawia. Ale to mnie. Jakoś tak utwór niby zrozumiały, jednak nie do końca jasny jest jego przekaz, ale może to ja popełniam błąd . Mimo wszystko fajnie, że go napisałaś i wcale nie razi forma liryku a nie opowiadania. Pozdrawiam serdecznie. Mam nadzieję, ze nie uraziłam niczym. A23

Oj, to pewnie źle odczytałam Twoje intencje, przepraszam. Ta, to przecież tekst o szaleństwie. Piszesz, że nie czujesz się dobra w liryce, ale liryka też może być różnie napisana, ale zapewne o tym wiesz. Fajne to jest nawet, bo tutaj większa czasami swoboda. Jednak tez Swoje zasady ma. Dobrej nocy.
Wiesz co, nie umiem tu jakoś wstawiać buziek. Wszędzie tak, bo to proste, a tu nie umiem i już. , jak to zrobić. Z góry dziękuję. A23

Zapraszałaś w shoutboxie to zaglądnąłem

Uwaga, nadchodzi debiut komentatorski, gdyż pierwszy raz się pofatyguję.

Nie jestem polonistą, więc nie będę sie rozwodził nad stylem i rozbiciem wiersza. Odniosę się więc do treści. Główna myśl wiersza znana jest mi bardzo, conocne batalie z samym sobą, dywagcje tego głosu, kiedy sen tak bardzo pożądany. Osoba śpiąca obok nie usłyszy nawet echa gromów, które w głowie uderzają. I zgrabnie to opisałaś.
Mi się podoba

Pozdrawiam.

Mam podobne odczucia i pytania co Leszek Sobeczko. Ale pomijając je, powiem tyle, że stylistyka wiersza i metafory w nim użyte nadają mu takiej pompatyczności, że bardzo źle się to czyta.

Nie trafia do mnie ten wiersz, ani formą, ani treścią, tym bardziej, że w puencie jest dość dziwne pytanie, bo jak można się męczyć w zdrowiu?

Rozumiem, że miało być o szaleństwie, jednak niezbyt dobrze zostało tu ono przedstawione.

Pozdrawiam

1. Usunąć przestankowe znaki i duże litery

2 wspomnień zapomnienia- trzeba przerobić
3 po co słowo niewymówionego
4. mi jest gwarowe- poprawnie mnie
5. czwarty wers pierwszej zwrotki do skasowania[ banalny]
6. słowo za powtarza się - druga zwrotka

Usterki ogólne: 1.brak typowych dla poezji figur stylistycznych
2. wiersz nie może mieć formy pamiętnika!

P. S. Zrobiłem to naprędce, gdyż zbliża się burza, a ja mam chory mózg i panicznie się boję- chowam się do kąta i wrzeszczę.