Zachodziłam podczas czytania w głowę, że gdzieś mi krócej, a w zapisie jakby nie widać.


Osobiście pasuje mi tutaj taki zapis:



Można też bez wyśrodkowania, i jednym ciągiem

Spojrzałam, że układa się nawet po wycięciu tych krótszych (rozdzielających) wersów

*



Tutaj zastanawia mnie nieco ten "okruch zapomnień", w połączeniu niżej z "kątem odartym niepamięcią". Bo jakby nie było, to jednak okruch tego, co jeszcze pozostało w pamięci, okruch pamięci zatem, bo coraz mniej tych szczegółów, które z czasem potrafimy wyłowić zza mgły. Okruch zapomnień jakoś kieruje mnie w innym kierunku - jakby pamiętać wszystko inne wokół, a tylko jakiegoś okruszka z tych zapomnień nie. Nie wiem, jakoś tak mi się tutaj inaczej widzi. A gdyby zapisać tak:

drew­no w prze­plo­cie roz­ga­łę­zień  
za­ło­mek okna ścia­na ce­gieł
frag­men­ty życia jakby pe­wien
widzialny okruch
zo­stał jesz­cze
w kącie odar­tym nie­pa­mię­cią


Ten widzialny okruch osobiście mi bardzo tutaj pasuje


Zobaczyłam w tej prześwietlonej migawce dom, opleciony gałęziami drzew, kogoś kto z utęsknieniem tak bardzo chciałby przypomnieć każdy kąt spośród załomków i zakamarków uwitych w pamięci, gdy tymczasem udaje się wyłowić maleńki procent, zaledwie namiastkę, z której ciężko cokolwiek poskładać, obraz zlewa się w plamę jakby ktoś intensywnie świecił po oczach, że trudno coś więcej dostrzec, prześwietlenie, błysk i silny ból pozostający w skroniach, oślepiająca migawka, taka do zachwiań, nie pozostawiająca cienia złudzeń, że coś z tych dawnych ujęć jest do odratowania pamięcią jeszcze. Te otwarte na przestrzał drzwi jawią mi się tutaj taką bramą czasu, przejściem, które powoli zabiera każdy szczegół, dźwięk, kroki, gdy za chwilę nie pozostanie nic, tylko wszechogarniające 'mleko', które zaprzeczy istnieniu czegokolwiek.

Milu, oddałaś słowami tak przenikliwie i w obrazowy sposób, że odczułam podcięte skrzydła. Czas, który rzuca kłodę, podcinając nogi. Jak podnosić się z takich myśli, kiedy on nieubłaganie mknie przed siebie?

Pozdrawiam śródnocnie spowita ciszą

Ładna ta Twoja wersyfikacja, Smoki.
Ale to flesz - wyrywa z półmroku różne, jakby nie powiązane ze sobą fragmenty, dlatego tak nieregularna forma.

Wiem, że może zastanawiać.
Ale chodziło o to, jakby ktoś dawno tam mieszkający zapomniał zabrać ze sobą jakiś okruch swojego życia. Jakby coś jeszcze ciągle tam było mimo późniejszej niepamięci.
Coś niewidocznego - wyczuwalnego zaledwie.


Bardzo trafnie to ujęłaś.
Dom bez ludzi traci duszę, starzeje się i umiera - jak człowiek.

Bardzo lubię Twoje rozważania na temat tekstów, Smoki.

Dziękuję dużą smokobuźką



Właśnie - masz rację, Skropelku, bo tu forma została dopasowana do przekazu.
Wiersz nie ma płynąć, ma rwać poszczególnymi obrazami.
Miło mi, że się spodobał.

Dziękuję serdecznie i dobrego dnia

To dwa różne znaczenia, Alos.
W kącie odartym (ze wszystkiego) (czyjąś) niepamięcią.
Bo w "kącie odartym z niepamięci" znaczyłoby, że ten kąt jest jeszcze ciągle pamiętany.

Dziękuję, że wpadłeś i za "bardzo fajny". To miłe.

Dobrego popołudnia

Szacun, nie wszystko pewnie doczytam na raty, średnio kumaty odbiorca jak ja minutę
temu będzie na długu emocjonalnym.

Dziękuję pięknie - Lilu, Grainie i Apisku - za wizytę w tej starej chałupinie.

Ładny Ci ten wierszyk wyszedł - po kropli kropla do zniknięcia...

Serdeczności dla wszystkich

Dziękuję, Ajwuś.
Cieszę się, że w Twoim odbiorze udało mi się ożywić to miejsce.

Serdeczności

Miladoro, zaznaczone podkreśleniem, kursywą i pogrubieniem słowa, to delikatne w swej zbieżności fonetycznej, ustabilizowane w klauzuli - rymy. I naprawdę dobrze, że są.
Wiersz zyskuje na płynności.

Smutek bez podmiotu.
Najbardziej spodobał mi się flesz trzech ostatnich wersów drugiej strofy.
W całości doceniam oryginalny sposób językowego obrazowania zapomnień.
Rzeczy umierają na końcu.
Pozdrawiam.

Jeżeli pytasz serio, to bawię się przy okazji w jeszcze parę innych rzeczy.
Dziękuję, Toya, za "pięknie malujesz".


W zasadzie rymów jest więcej, Eka.
Jeżeli spojrzysz na wersyfikację Tomka i Agatki, to zobaczysz, w jaki wzór się układają.
- cegieł/pewien, niepamięcią/mętną, ramy/kamień, framugę/złudzeń, skosem/stropem, przestrzał/krzesłach - wszystko to rymy niedokładne, dlatego jakby nieco mniej słyszalne.


To prawda. Większość niszczeje z czasem, ale niektóre zachowują się jako pamiątki przeszłości.
I dobrze, bo gdyby tak nie było, nie moglibyśmy się dzisiaj cieszyć wieloma dziełami sztuki czy architektury.
Dziękuję, Eka.


Nawet nie wiesz, jak mi miło, Zoleńko. Dziękuję.
Bo nie znoszę Cię rozczarowywać.

Serdeczności z podziękowaniami dla wszystkich trzech pań.

Dziękuję, Izabea.

Miłego

Zgadza się - nie tylko ludzi, lecz i rzeczy.


I bardzo dobrze, bo poezja nie lubi mówienia wprost.
A to, że nie ma interpunkcji, pozwala na większą swobodę interpretacyjną podczas czytania.


Wyobraź sobie starą, zrujnowaną chałupinę, w której dostrzegasz nagle okruchy tego, co zapomnieli zabrać ze sobą dawni mieszkańcy - stąd ten okruch (czyichś) zapomnień w kącie odartym (ze wszystkiego ich) niepamięcią (o domu).
Bo zawsze zostawiamy po sobie drobny ślad życia. Czasem zupełnie niematerialny. Jakby tylko pewną aurę.
Nigdy nie miałaś wrażenia, biorąc do ręki jakiś stary przedmiot, że on coś mówi?
Stare domy też mówią, tylko trzeba się wsłuchać.

Dziękuję, że przyszłaś - i serdeczności, Aronio.

Znam to uczucie, gdy bierze się do ręki jakiś stary przedmiot.
Miło wiedzieć, że ktoś to tak dobrze rozumie.

Dziękuję, Margh.
I dobrego dnia.