Oj, ta pamięć, rzeczywiście czasami znienacka wpada i wtedy różne rzeczy wyprawia z nami. U Ciebie w wierszu jeszcze do tego wszystkiego, sama nie bardzo pamięta, "nieobecna myślami" Cóż z taką zrobić?

Fajne jest fragment ze starym zegarem. Już sobie wyobrażam zegar, drewniany, o specyficznym zapachu przeszłości. Takim "dziadkowym".
Odmierza czas, dopóki bije jego serce, to pamięci daje azyl. Ale niestety zegar uruchomił pamięć, przy tym ta pokazała bolesną prawdę.

Miło się czytało, choć z drugiej strony, refleksje, które nasunął mi Twój wiersz są niewesołe.
Wiersz taki dostojny, jak stary dom pełen pamiątek. Pozdrawiam Aronia23