Rozumiem, że opisujesz ostatnie chwile kogoś, kto - leżąc podłączony do maszyny podtrzymującej życie - rejestruje swoje odczucia i niejako robi rachunek sumienia.
Ale środki poetyckie, jakimi się posłużyłeś, niekoniecznie przemawiają do mnie.
- blask jutrzenki / tchnienie nocy / kurtyna powiek / meandry starości / tatuaże bezsilności / czarna szata / pajęczyna waśni / próg żałobnej ciszy / tchnienie elektronów - owszem, budują pewien klimat, ale jednocześnie jakby były zbyt napuszone.
Natomiast zabieg z "czuję" i końcowym "nie czuję" jest całkiem udany, chociaż dużo tego "czuję", co od pewnego momentu zaczyna już nużyć.
Myślę, że chyba bardziej trafiłby do mnie, gdyby rozebrać nieco wiersz z szaty tych wszystkich metafor.

Miłego

Nie omieszkam wpaść, by zobaczyć, na ile wyleczyłeś się z tych "owocowych epitetów", Farmer.

A więc do następnego

Farmer, fotele proszę nakryć poduszeczkami. Aronia idzie. Z szarlotką. Ale najpierw wiersz.
Ile razu Ty czujesz i to z ogromną estymą, ja wie, czym są fraktale już kiedyś o tym pisałam, wie też "leniwe neurony,
o których zdążyło zapomnieć serce" Psychika nie nadąża za codziennym biegiem świata. Napisała taki wiersz " Bieg świata; , ale mierny z lekka wyszedł, choć dla mnie zawiera dużo prawd i jest ekspresowy. Jest nadal na PP i możesz przeczytać. Wracam jednak to Twojego wiersza - jesteś mądrym człowiekiem, gratuluję inwencji. Zwrotka
"jak nagła myśli gonitwa
potyka się o próg żałobnej ciszy
o kłodę, którą rzucił Bogobojny
pod nogi swych kornych owieczek
uciekających przed nieuniknionym" poraża wręcz bezradnością, ale to jeszcze widzisz, potem Już nie widzisz, tak straszna jest rzeczywistość, przynajmniej ja tak odczytuję ten tekst. Trzy kropki na końcu... coś poważnego oznaczają. Szarlotka czeka i to z bitą śmietaną, czekoladą i na ciepło. Mogę do bujanego fotela? Pozdrawiam aronia23