może istniejemy na granicy światów,
wierząc, że jest życie poza gwiezdnym pyłem.
nie łudź mnie, że kroki cokolwiek tu znaczą.
trajektorie ludzi są bardziej zawiłe.
 
mówili, że tańcem wszystko ci wyrażę,
że uciszę rozum i zadepczę lęki.
widzisz, gwiazdozbiory nie pilnują zdarzeń.
wypełniają przestrzeń bez drżenia i dźwięków.
 
wieczór pachnie rosą, droga tańczy walca,
żeby poprowadzić cię w świetlaną przestrzeń.
chociaż ciągle jeszcze snujesz mi się w palcach,
zmieniasz się w ulotne, melodyjne dreszcze.
 
każą nam mieć szczęście, afirmować życie,
kleić uśmiech, chociaż bestia jest za progiem.
mleczne meteory zniknęły w przedświcie.
taniec jest ostatni - dalej widać drogę.