Ja bym powiedziała, że to obrazowanie dla bardzo zaawansowanych. Wiersz przywodzi na myśl surrealistyczne obrazy, z których dopiero po kilkukrotnym czytaniu można odczytać treść. Przynajmniej w moim przypadku.

Ogólnie odbieram ją jako cierpienie w nieudanym związku, gdzie towarzyszące temu emocje zostały przedstawione w dość dobitnie turpistyczny sposób. (albo są to tylko moje osobiste skojarzenia)

Najbardziej podoba mi się twardnienie we własnym sześciennym umyśle oraz puenta, która dla mnie w zasadzie wyraża całą treść tekstu.

Bardzo poruszający wiersz, zapadający w pamięć.

Pozdrawiam

Małe cudo, brawo Podoba mi się od początku do końca.

Ciekawe zagęszczenie znaczeń, podoba mi się taki styl pisania, trochę fraza przypomina mi pana Dariusza Adamowskiego. Pozdrawiam, zen