Cacuszko, a cały wiersz maestrią tchnie

Piękny wiersz Milu, który wywołał we mnie pytanie: dlaczego nie przetrwało, skoro było tak pięknie? Ostatnia strofa kojarzy mi się ze śmiercią, bo taki jest chyba powód nagłego odejścia, choc może być różny.

Mimo smutku jaki odczułam na koniec czytania, wiersz bardzo ładny w swej wymowie, budowie i w ogóle.

Pozdrawiam

Milu, malarska subtelność Twojej poezji urzeka Czytam tu skąpany w sepii smutek, a jednak wszechobecna zieleń, piękno ram i wiersza zaraża nadzieją

Serdeczności

Dziękuję, Czyngis - tercyny dają spore możliwości przekazu.


Agnesko - zawsze potrafisz mnie rozśmieszyć.
Bo to oczywiście bujda. Ale i pewnego rodzaju wyzwanie - da się zrobić wiersz z listy zakupów?


Czasem szkoda, Apisku, prawda?


Nie jestem tego pewna, ale dziękuję, Wiktorio.


Wielce zobowiązana, Grain.


Bo samo „piękno” nie jest rękojmią przetrwania, Wiki.
Czasem równie szybko znika, jak się pojawia.


Bardzo słuszna uwaga, Lavendko.
Jesteśmy nie tylko niedoskonali, ale i zmienni.


Bo nadzieja, tak jak i zieleń, wciąż się odradza, Gwiazdko.
A ramy wymyśliła Zola.


Uczyłam się od Ciebie, Alicjo.
I chyba nauka nie poszła w las.


Dziękuję serdecznie wszystkim, którzy zechcieli zagościć pod wierszem.
I miłego dnia

Bo wszystkie uciekają, a te szczęśliwe najszybciej.
Na szczęście to nie autobiografia, tylko inwencja Zoli, by wymyślić zielone ramy.
A mnie nasunęły myśl, że żadna zieleń nie chroni przed upływem czasu czy rozstaniem.

Dziękuję ślicznie za pojawienie się, Łucyjko.
I serdeczności.

Dziękuję pięknie, Lil.

Serdeczności z ukłonem.

Żadnego, bo nie brał w nim udziału.
Temat pasował na tercyny, ale żeby zachować rytm, musiałam dodać "i" na początku pierwszego wersu, co jest sprzeczne z regulaminem.
Więc wolałam go zostawić w tej formie, niż przerabiać czy pisać drugi w tych samych ramach.

Pięknie dziękuję, Notoco, za wizytę pod wierszem i miłe słowa.

Serdeczności wieczorne.

Milu,
Ta zieleń cudnie przeplata Twój wiersz, stanowiąc też pewną klamrę dla całości. Jestem też pod wrażeniem tego, z jaką lekkością przechodzisz z jednej tercyny do następnej. Całość piękna - w formie i treści.
Pozdrawiam serdecznie

poduszka będąca krosnem życia. genialne!

Witam, Mladoro. Ja przy wierszu nt. wiosny, zapodany w zeszłym roku, ale w tym też wiosna wreszcie nadejdzie. Ładny, delikatny (tego bym oczekiwała od poezji), ale poezja mówi też o złu świata i ten jest taki, i taki. Raz - mówi o ufności do przyjacielkiej i znanej strony życia, raz o tym, że :"nic nie przetrwało ". To smutne, tak mijają dobre chwile się w nicość a klisze? To nie jest rzeczywistość. Muszę o tym pamiętać. Wtedy łatwiej znieść zmiany, trudności, skoro ma się gdzieś "z tyłu głowy", że może być gorzej niż źle. Wersy:
"nie tylko ufać – tobie – sobie – wiośnie
lecz i kolorom w bladości przedświtu
snom na poduszce zdającej się krosnem". Tu zaufanie, ja nie ufam nikomu od jakiegoś czasu. Trudne, ale do zrobienia. Uwalnia od rozczarowań. Taka "normalność" w nim, ale w tle niepokój. Świat, ukazałaś świat. I gimnastykę człowieka, aby w nim być i jak najmniej ran odnośić, aby wreszcie umrzeć.

Milu,
dla mnie wiersz jest poetycką, wiosenną refleksją nad tym co niewzruszone, nieruchome i milczące, a jednocześnie (w naszej skali) wieczne. Piękny

Serdeczności i Dobrych Świąt

JOLA S.

A ja nie widziałam tego pięknego wiersza! Bardzo mi się podoba! Brawo, brawo. Tak, to były moje ramy. Buziaki,

z.

wiosna jest prosta gdy ma ciepłe dłonie
a kwiaty często są skomplikowane
lecz wiersz jest zawsze idealnym dobrem

Tylko wiosna może bardziej inspirować od Ciebie