Fajny wiersz zapisany jakby jako wspomnienie ślubu. Małżeństwo instytucja która w XXI wieku przemija, kolejny zanik wartości. Lipudzie bowiem szybko żyją i chcą zawsze gpczegoś nowego. Wybranek(ka) starzeją się bądź nudzą i należy sprawić sobie nowy model. Dodatkowo naležy uważać na innych ciekawskich ludzi,mktórzy zawsze się wtrącają. Ten powszechny materializm... Ach cóż za refleksje z samego rana. Wiersz bardzo spoko, podoba mi się w nim wszystko, jest zwiewny i przyjemny

Pozdrawiam i zapraszam do mnie

Czyngis

Nawet gdybyś nie wyjaśniła, też bym wiedziała, że wiersze mogą prowadzić ze sobą dialog czasami tak zgodny i uzupełniający się jak dobre małżeństwo.
Choć nie jest to częste, takie „dopasowanie dusz” i wierszy zdarzało się już ludziom. Przypomniała mi się Maria Pawlikowska-Jasnorzewska i pewien francuski lotnik.
Tyle że w tamtym przypadku ten „mariaż” okazał się złudny, wychodząc poza ramy rzeczywistości.
Lecz czy to znaczy, że poezja nie może dać szczęścia?
Może. Chociaż budowanie go tylko słowami zawsze niesie w sobie jakieś ryzyko.

Mam jednak drobną uwagę – „wiwat niech żyje” – myślę, że warto byłoby zamienić to na jakąś refleksję, bo brzmi dość sloganowo, mało poetycko.

Serdeczności, Alicjo

Wiem.
Nie mówiłam tego w odniesieniu do wiersza lub Ciebie, lecz ogólnie, bo tak mi się skojarzyło przy nawiązaniu do historii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej.