Plac  zabaw dla przedszkolaków przedstawiał miejscami gruzowisko. Usunięto metalowe drabinki, po których  zostały  w trawie lekkie wybrzuszenia gruntu. Ponadto ślady po ściętych topolach sprawiały niewesołe wrażenia. Dzieciaki mało to obchodziło. Korzystały ze zjeżdżalni i starych huśtawek, bawiąc się  w najlepsze. Opiekunki rozleniwione wiosennym ciepłem stały, marząc o zbliżających się wakacjach.

Alicja spojrzała w kierunku Nataszy, w której dłoniach jaśniała w słonecznym blasku  kartka papieru. Głos Nataszy  był poważny i  wyczuć w nim  można było lekkie podenerwowanie.

- Alu,mam do ciebie prośbę -  tak zaczynała większość swoich  żądań przedszkolna nazistka  - pani dyrektor  poleciła mi, żebyście się wpisały na listę zajęć adaptacyjnych. Nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu – pomyślała Alicja.

Spojrzała na proponowane daty. W myślach przemknęło jej, że nie pamięta czy akurat w tych dniach  nie ma umówionej wizyty do lekarza

- Mogę później – zapytała z cieniem nadziei.

Przedszkolna nazistka była jednak nieubłagana.

- Macie  się wpisać już – syknęła – nie ma czasu. Muszę zaraz oddać pani dyrektor.

- Tylko dwie minuty – próbowała pertraktować  Alicja -  zastanawiam się powoli.

- Daj jej trochę czasu – wtrąciła się stojąca nieopodal  Lilka – musisz jej dać.

- Nazistka nie ustępowała – Alu, poniedziałek, wtorek, środa, czwartek czy piątek? Kiedy chcesz poprowadzić zajęcia?

Alicja z wyraźną niechęcią spojrzała na zadrukowaną stronę.

- Czy może być piątek?

- Oczywiście – nazistka złagodniała, a na jej ustach pojawił się wymuszony uśmieszek – kiedy sobie życzysz.

Trawa, nie skażona kosiarką, pachniała mocno, ziemia pachniała wilgocią, a drzewa pachniały kwiatami, jak to w maju. Pachniało wszystko, nawet  ptasie odchody.

Alicję już bolały chore stopy, ale  siadanie na ławce wywoływało zazwyczaj gromowładne spojrzenia i  pretensjonalne uwagi   dyrektorki, która zjawiała się  wtedy jak spod ziemi, ma się rozumieć, zawiadomiona przez etatową „skarżycielkę” i „obsrywatorkę” w jednym, Mariolę  o kocim spojrzeniu.

Alicja uśmiechnęła się trochę do siebie, trochę do bawiących się dzieci.

-  Ładne mam towarzystwo, strachliwe  kobiety smażące się we własnym piekiełku -  zamyśliła się - dobrze, że to  już  niedługo.

Po obiedzie dzieci ułożyły się na kawałku wykładziny, szumnie nazwanej dywanem. Dywan był za mały, dzieci za dużo, więc  niektóre mogły tylko usiąść. Kamera łypała  z kąta sufitu mało widocznym czerwonym okiem. Z pomieszczenia obok dochodził głośny szum zmywarki do naczyń, a szczękanie mytych kubków  dopełniał  gwar dziecięcych głosików. Nie mogło być cicho. Zza ściany dobiegał  głos nauczycielki nakazującej ciszę poobiednią.

Pan Marek, konserwator, postanowił naprawić zamek od jednych z czworga drzwi sali  i w tym celu przyniósł potrzebne narzędzia wraz  z wiertarką. 

Alicja wyciągnęła jedną z ulubionych książeczek i przekrzykując zmywarkę oraz wiertarkę , rozpoczęła czytanie wiersza, który dzieci znały już na pamięć, ale zawsze chętnie słuchały: „Na tapczanie siedzi leń...” Dzieci zazwyczaj  dopowiadały chórem: „Nic nie robi cały dzień”.

Minęło pracowite popołudnie w przedszkolu. Alicja cieszyła się, że zostało ich już tak niewiele. Wspominając wrzesień i początki własnej adaptacji w placówce po rocznym urlopie zdrowotnym, żyła jak we śnie myślą, że wkrótce wszystko się skończy.

 Wrzesień zapowiadał się ładnie. Przedłużenie upalnego lata, drzewa nie żółkły,  a letnie kwiaty nie zostały jeszcze zmrożone pierwszymi przymrozkami.

W placówce mnóstwo roboty i  rozgardiasz. Alicja dowiedziała się dopiero we  wrześniu, w której grupie będzie pracować, bo  szefowa placówki zdradzała  projekt tylko zaufanym osobom, a Alicja do nich nie należała.Urlop zdrowotny był wybawieniem, ale trzeba było powrócić z braku innej alternatywy. Alicja nie miała siły na poszukiwania nowej pracy. Jej  tajemnicza choroba nie ustępowała i dawała znać  w najdziwniejszy sposób. Po kilku godzinach pracy z dziećmi  wracała znużona i śpiąca, biorąc szybki prysznic i wkładając piżamę padała szybko  na łóżko, aby nie zasnąć w połowie drogi z kuchni do łazienki. Przesypiała początkowo dzień i noc, zanim jej organizm powodowany przepisanymi medykamentami przestał się buntować.

Po raz pierwszy została niemile zaskoczona,kiedy  Natasza pracująca  w sali, do której dzieci miały uczęszczać do łazienki, zakomunikowała pewnym tonem, że właśnie rozpoczyna projekt, w którym dzieci  będą myć zęby po posiłkach. Zapytanie o miejsce przechowywania przyborów do mycia zębów, zbyła obojętnością.

Aha, pamiętała, żeby na Dzień Edukacji poprosić o zwolnienie lekarskie. Nie chciała się czuć dodatkowe podle, podczas pomijania jej zasług przez dyrekcję placówki. Musiała o tym pomyśleć już we wrześniu. Więc przesypiała  cale popołudnia, a piętrzącą się pracę i obowiązki zostawiała na weekend. Była sama, bo dzieci dorosły i wyfrunęły z gniazda. Męża w domu nie było od dawna.Praca stała się życiem i całym światem.

Tęskniła za córką i synem, ale rozumiała ich potrzeby i pomagała im jak tylko mogła. Najlepsza  koleżanka, Ewelina, mieszkała 100 km dalej i mogła mieć z nią kontakt wyłącznie telefoniczny.

Natasza wpadła do sali z impetem z trudem panując nad złością.

- Alu, czy twoje dzieci muszą teraz chodzić do łazienki? Po drodze zatrzymują się, a w łazience Alek pozrzucał wszystkie ręczniki z wieszaków

Alicja rozłożyła ręce w geście bezradności.

– Gdzieś muszą chodzić, Nataszo – odpowiedziała ze smutkiem – nie dam im przecież pampersów ani nie rozłożę tu nocników.

- A nie mogą chodzić  po zajęciach – nazistka jak  zwykle nie ustępowała – moja grupa się rozprasza.

Alicja zaśmiała się w duchu, bo maluchy w jej grupie co chwila się rozpraszały przez gromadnie przechodzący personel, ale przybrała poważną minę

 -  Dziewczynki są poprzeziębiane i nie mogę im odmówić pójścia do toalety, a muszą iść same, bo moja pomoc ma dyżur w szatni – odrzekła jednym tchem, po czym  wzruszyła ramionami. Natasza oddaliła się długimi krokami w kierunku gabinetu dyrekcji. Widać było, jak jej twarz poczerwieniała pod grubą warstwą makijażu, a kucyk ufarbowanych na rudo włosów, uwiązany na czubku głowy zaczął mocno podrygiwać.

W listopadzie Alicja miała poprowadzić  imprezę.Dzień misia przygotowywała co roku od tej porze sama z ogromną pasją. Wszystkie dzieci miały poprzynosić ulubione pluszaki, a ogromne sylwety misiów z  z szarego papieru czekały na   szafce  na swoje jedyne święto. Niestety w tym roku scenariusz zajęć nie spodobał się pani dyrektor, co nie omieszkała się  wyrazić na dzień przed planowaną uroczystością, kiedy Alicja poprosiła o cukierki dla  dzieciaków.

- Za trudne – orzekła  Alicji – jak to zamierzasz przeprowadzić. Czy myślisz, że maluchy odpowiedzą  na twoje zagadki? Zastanów się.

- Pani dyrektor (Alicja uparcie trzymała się tego zwrotu,mimo, że dawniej były koleżankami) -  podzieliłam przecież zagadki  na trudne i łatwe. Wydawało mi się fajne  dać satysfakcję dzieciom starszym świadomości własnej wiedzy o misiach. Scenariusz musiała zmienić. Siedziała do pierwszej w nocy, nim wreszcie udało jej się go wydrukować za pomocą starej i humorzastej  drukarki.

Zamiast zagadek  wtrącone zostały dodatkowe zabawy ruchowe . Przynajmniej nie można  jej zarzucić, że maluchy nie będą umiały podskoczyć i obrócić się dookoła.

Rano podała dyrektorce, która nawet na niego nie spojrzała przed schowaniem do szafy z  dokumentami.

Niewyspanie dało się odczuć w trakcie prowadzenia imprezy.  Oczy same się kleiły, a mimo to  dzielnie poprowadziła wszystkie quizy i zabawy. Zachwyt w oczach dzieci wynagrodził poprzednie przykrości.