Liathio, szkoda, że wiktoria nie napisała, co tam wyczytała dla siebie w twoim wierszu. To ja napiszę o sobie, co wyczytałam.
A więc widzę tu wiersz-obraz, jakby namalowany przez malarza, może to Gierymski czy Chełmoński. Zaglądamy do wiejskiej chaty, gdzie kobieta karmi dziecię, za oknem stara matka próbuje za pomocą pierza coś zaczarować lub wymodlić, ojciec rodziny jeszcze pracuje w polu, a może już wykonał robotę i sobie popił? Pora roku zimna, pewnie idzie jesień. W tle ponury, ciemny las, który nie nastraja pozytywnie. A jednak jest jakaś radość - to dziecko, które przyszło na świat i będzie rosło ku uciesze rodziny. Piękny, autentyczny obraz. Nie znajduję tutaj żadnego dodatkowego przesłania.

Swoją drogą, nigdy nie czytałam ani nie słyszałam o zwyczaju posypywania piersi pieprzem, by dziecko za mocno nie ssało. Ciekawe to.

Liryczny ten twój pędzel i porywający


Pozdrowienia!

No, dlatego notoco, ja wyczytała zupełnie coś innego.

chłody, to oddalenie emocjonalne

Lucyna zdejmuje lepy, czyli nie daje się już złapać na czułe słówka

sutki posypuje pieprzem, żeby dziecię, czyli facet nie ssało z niej więcej miłości i nie wykorzystywało jej, pieprzem wyznaczyła granice

walka idzie na kły, czyli maja jakiś konflikt

pożółkła twarz Jezusa i babka, to poczucie winy z wiadomego powodu

Lucyna postanawia zachować swoja miłość dla kogoś innego i przelewa ją do szklanek

mężczyzna się gubi w swoim niewłaściwym myśleniu, które traktuje jak religię i nie potrafi z tego zrezygnować

osamotnienie, bariery, czyli linia lasu, która ich oddziela i jest wyznacznikiem końca związku

No, to tyle co wyczytałam.

Przepraszam Liathio jeśli znadinterpretowałam Twój wiersz.

Pozdrawiam

Chłonę ten wiersz i nasiąkam nim bardzo intensywnie, bo i obrazy, które nasuwają się przed oczy są bardzo wyraźne, a kameralna atmosfera sprawia, że czujemy się niemal jakbyśmy uczestniczyli w jakimś tajemniczym sakramencie dnia codziennego.

Podoba mi się interpretacja Wiktorii, swojej nie będę wysuwać ponieważ tak naprawdę nie jest ona do końca określona i chyba wolę, by tak zostało. Chcę po prostu zostać tu jeszcze przez chwilę i napawać się obrazami, które roztaczają się w trakcie i po przeczytaniu wiersza.

Nie pierwszy już raz, droga Liathio, zaczarowałaś rzeczywistość, wyłuskując z jej prostoty to co magiczne.
Dobrze mi było na chwilę zatrzymać się w tej przestrzeni. Dlatego, jak już wielokrotnie pod inne, będę wracać pod ten wiersz, by poczuć jak staje czas

Pozdrawiam wraz z wiatrem

Podzielam zdanie Wiktorii, by rozdzielić kropką słowa o lepach i posypywaniu pieprzem.
Wtedy nie wpadają na siebie:
- Z nastaniem chłodów niebo wydaje się krótkie, dlatego Lucyna zdejmuje
lepy na muchy. Posypując sutki pieprzem, wyznacza granice ssącemu dziecku. -


Nie dałabym przecinka.

Podobnie jak Notoco, też widzę w tym obraz - raczej Chełmońskiego - z jego przymgloną nieco kolorystyką w różnych odcieniach sepii. Klimatyczny i jakby zawieszony w czasie.
I to właśnie "zawieszenie" przemawia do mnie najbardziej.
Bo moim zdaniem nie ma tu jakiegoś większego uzasadnienia dla interpretacji Wiktorii - to proste życie, proste codzienne sprawy, dom, rodzina, trzy pokolenia żyjące z ziemi, które kiedyś odejdą do niej tak samo, jak żyły - spokojnie.
A "walka na kły i pazury" w moim odbiorze dotyczy zachłanności dziecka - na pożywienie, a więc i na życie.

Miłego, Liatho