Mdleję, rozpływam się, tonę,

Osuwam na mocne Twe ramię...

Ty pod jabłonią mnie kładziesz,

Ja chowam twarz w drżące dłonie.

Rozumiem - tak trzeba.

Ze strachu trzęsie się ziemia,

Bo szata biała,

Koń biały,

Pierś biała i wełna cała

Białymi już być przestały...

Kąpałeś w mleku swe zęby,

Jak jagnię, baranek bez rogów.

Dziś topisz kły w szyjach wrogów,

Lew straszny, groźny, potężny.

Nie patrzę.

Widzieć nie chcę.

Uszy zakrywam przed krzykiem

Gron winnych i Twoim rykiem.

Już od krwi szata czerwona,

Koń po wędzidło w niej brodzi.

Pierś z kości słoniowej rzeźbiona -

Rubinem, sierść złotem

Jak słońce, gdy wschodzi.

Bez życia, bez duszy, bez ducha,

Jak martwa, nie patrzę, nie słucham.

Gdzie koniec? Jak długo jeszcze?

Czy wiecznie gniewać się będziesz?

Mam przecież słowo Twe, Panie,

Słowo, co nigdy nie kłamie:

,,Wytrwaj, a po tej męce

Nie ujrzysz mnie takim więcej."