Pięknie, Ajwuś.
Wiersz rozwija się wręcz aksamitnie i mam ochotę natychmiast polecieć po olejek z niebieskich migdałów.

Ale i tak coś mam dla Ciebie:

Przesunęłam przecinek.
I właśnie zastanawiam się, czy nie można by bardziej oryginalnie rozwiązać tego wersu, bo za bardzo się kojarzy z frazą "tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga".
Daj ostrogę wyobraźni.


Liczę gwiazdy - nie liczę gwiazd.
W zaprzeczeniu zmienia się forma gramatyczna, a więc:
- już nie muszę deptać drogi (...) albo liczyć gwiazd...
I bez przecinka przed "albo".

Ale zrobił na mnie wrażenie.
Serdeczności wieczorne.

Znów goszczę w Twoim świecie pełnym woni, ulotności, zmysłowości i klimatycznych wersów o kochaniu, bez zbędnego nazywania rzeczy po imieniu - bo i po co?
Wystarczy ledwie musnąć temat, by słowami-kluczami naprowadzić czytacza na właściwy trop.
Jak zwykle jestem pod wielkim wrażeniem Twojej wyobraźni i plastyczności ukazanych tu obrazów, delikatności i dyskretnego piękna, którym zarażasz od pierwszego wersu.
Bo to świat niezwykły, malowniczy, jakby wyrwany z pięknego snu.
Bo coś w sobie z nierealnej bajki, ale bywa, że życie jest właśnie nią i wtedy to, co z pozoru niedosięgłe, staje się nasze i wówczas marzenia się spełniają.
Piękny, intymny wiersz

Bardzo kobieca poezja Zawsze kiedy mam na nią chęć, w ciemno pukam do Ciebie, bo wiem, że tu zawsze ją znajdę. Te erotyczne zarysowania są tak delikatne, że na upartego można byłoby udać, że w ogóle ich tam nie ma. Tylko po co, skoro to właśnie one nadają wierszowi ten delikatny posmak rozkoszy.
Można poczuć rozgrzaną od słońca ziemię i słodycz owoców, które rodzi. Dobrze mi w takim świecie, gdzie można się zapomnieć.

Pozdrawiam serdecznie, Iwonko

ajw. Wróciłam i wybrałam ten wiersz. Mam nadz. że mogę parę słów? Słowa "już nie muszę dep­tać drogi do za­snu­te­go mgłą świa­ta,
albo li­czyć gwiazd i gubić się w wy­bla­kłych klek­sach."
Mgła zasnuty nią świat, dobrze, ze są gwiazdy - a liczyć je? Miliardy małych ogników, które zanim dotrze ich blask do Ziemi, to dawno ich już nie ma.
Umiesz i z nocą rozmawiać, raczej słuchać jej szeptów - czarownych. Zapach migdałów, niebieskich - marzenia. Tu spełnione, mam wrażenie, wrażenie, uczucie.
Rdzawa ziemia, taka dobra - oddaje swoje dobro na rzecz owoców i ludzi, ale po to jest.
Dzięki temu i pocałunki są słodkie. W brzuchu chyba tzw. aksamitne motylki? Miłość, miłość, miłość. Aż się boję zapytać, ale zapytam. Zrozumiałam Twój zamysł?
Nie uraziłam niczym? Wiesz, jedno mi tylko nie pasuje trochę do całości brzuch - jakże pospolite słowo w tak niepospolitym wierszu. No jednak niweluje jego pospolitość "aksamit" - synonim sytości, zapewne.
Zuchwały wzrok też z lekka burzy delikatność wiersza. Ale to o ludziach, mają brzuchy i zuchwałe oczy. Są tylko ludźmi, choć nie wszyscy zasługują na takie miano. Jednak słowa, trochę abstrahujące od tekstu, ale przytoczę "Ostatni będą pierwszymi a pierwsi ostatnimi"
Cała Hellada. Tytuł też niebanalny, choć nieco niepokoju może wprowadzić. Pozdrawiam.
Wiersz - cudo!.

Ajw, oj Ty... A ja mam coś dla Ciebie, wprawdzie nie moje a H. Poświatowskiej, ale tez jest brzuch.
"po co umyłam piersi
i każdy włos z osobna
czesałam w wąskim lustrze
puste są moje ręce
i łóżko

szamocę się i szarpię
krochmaloną koszulę
wydyma wielki wiatr

mój brzuch jest gładkim stawem
piersi - rozpieniona woda
ugłaskać je - ugłaskać - ugłaskać

światło dnia pijane z niemocy
znajdzie moje zaschłe usta
i niechętnie i obco
mglisto je ucałuje - odejdzie" To a' propos brzucha.