I oto dumne wieżyce stoją
w mieście tłumu liczącego
się ludu o smukłych prostych twarzach,
jak gdyby,
były z bieli krwawych chust
utkane nad całunem pańskim.
Patrzą dumnie na żywota twego kres
,a potok zimnych łez na twarzach ich
jest niczym deszcz burzliwych szalejących dni.
Nad ich głowami niebiosa
skrzywione błogosławione gwiazdy ukazały,
a księżyce w bieli aureoli swej jasnej
,były jak latarnie stojące nagie.
W śród bladych nieboszczyków wnet,
ty będziesz Luną panią i podziemną
władcą otchłani.

I oto życie nagle zgiełkiem swego boju
naruszy nicość z grobu zamkniętego
cichego wieczystego spokoju .
Bowiem uparcie żywota twe nikłe szukają jego
gwałtownego w wieczności
chwalebnego okrzyku.
Wiec pożegnana bądź ziemi
uśmiechem kwiatem wyrosłym
w ciszy cudnych łąk.
A życie twe będzie zapamiętane jak
gdyby białej orlicy z żywych skrzydlatych piór.