Moje serce płacze z bólu, gdy żyjemy obok siebie

a wspomnienia drążą umysł i wciąż ranią,

 że tak bardzo nie umiemy kochać siebie.

Już nie wrócą te uczucia. gdy tęsknota aż bolała.

gdy mówiłeś do księżyca. że mnie kochasz

chciałeś bym to usłyszała.

Byłeś wtedy tak daleko, tylko księżyc łączył nas.

Piłam z twych ust każde słowo

 w zamian otulałeś mnie myślami do błogiego snu.

 Czemu czas rozdzielił serca? Dziś odległość to nie wróg!

 Choć tak blisko jesteś przy mnie, nic nie słyszę z twoich ust.

Moja skóra nic nie czuje, nie potrzebne nam to już.

Na miłości naszej wielkiej, osiadł z czasem gruby kurz.

Danutam