Widzę cię przeważnie na którymś z orzechowych planów. Z nutką

pistacji, półotwarta w zdziwieniu, próbujesz, zlizując pyłek z wargi,

przenieść mnie do ust. Często się gubię w tej sytuacji; to prawda, 

lecz nie z rzędu tych, które potrafią długo dokuczać;

raczej przelotna łaskotka, okazja dla palców, żeby spróbowały

opisać wagę spotkania. Albo samo wahanie - dwugramowa blaszka

z próbą ognia. Popielatości odeszły z pierwszym powiewem,

wieczór lekki, bo bez wątpienia wśród wycofanych cieni,

trzeba nabrać w ręce nieco miału, rozprowadzić między obecnymi.

Łuki i sklepienia; białka, w pełni wiążą z owodnią, kiedy zarodek

nocy rozwija się i cofa w głąb żółci, skorupki pękają

opuszczone chwilę później. Wtedy, kiedy ważysz najwięcej.