Esy! To chyba raczej nie jest wiersz? Może jakaś proza poetycka (?), ale wiersz nie. Jeżeli chodzi o treść, to widać, że sprawa dotyczy dwojga lub dwóch i nie są sobie bliscy. Jeden z drugiego nabija się ochoczo, że tamten płacze. To też nie plus dla fabuły. Nie bardzo rozumiem, jak można prowadzić monolog z kimś, chyba raczej dialog z wyimaginowanym? To samo z płucami - kiedy spuchną, to się poszerzają, a jak słoń usiądzie to chyba trochę stracą na objętości, ściśnięte ciężarem - raczej nielogiczność w wierszu. Dziwi górna półka, chyba na zasadzie redaktor - redaktorowi. Przykre.
Pozdrowienia!

Też jestem zdania, że to nie poezja - raczej proza poetycka, chociaż poetyckości naprawdę w niej mało, a dobór słów słabo przemawia do wyobraźni.
Rozumiem zamysł i formę, która rzeczywiście przypomina mur, a właściwie dwa mury, jeden na drugim, ale faktycznie nie jest to chyba do końca przemyślane, bo to, co miało się przenikać i w konsekwencji utożsamiać, nie brzmi zbyt zręcznie, a końcówka z powtarzalnością wersów i słoniem na dokładkę po prostu nie przekonuje.

Że powtórzę za sheCat:


Miłego

Wiktorio,
dziękuję za przystanięcie i ciepłe słowo. Za zrozumienie i rozumienie, jeśli wiesz co chcę powiedzieć.

Notoco, granica pomiędzy wierszem a prozą poetycką jest tak eteryczna, że nie odważyłabym się oceniać, po której stronie stoi dany twór. Myślę też, że owa kwalifikacja nie ma znaczenia w samym odbiorze, a Twój, wybacz wydaje mi się powierzchowny. Pytasz, jak można prowadzić monolog z wyimaginowanym? Zachęcam do definicji samego monodramu, może będzie jaśniej.

Gdybyś uważniej czytał/czytała dostrzegłbyś/abyś mały spójnik -albo, co wskazuje na alternatywność a nie współistnienie. Zatem zarzut nielogiczności, w moim poczuciu, nietrafiony. Reszta bez komentarza.

Shecat, być może zbyt na wyrost ów skrót myślowy. Konstrukcja miała być wskazówką. Może nie jest to czytelne, choć wydaje mi się, że Wiktoria akurat doczytała, więc jakby 1:1, w moim odczuciu. A, że się nie podoba? No cóż, może innym razem.

Miladoro, de gustibus non est disputandum.

Werko, doskonale się wczytałaś. Dziękuję za ciepłe słowo i za odnajdowanie się w tym labiryncie też się staram.

Podsumowując, dziękuję przede wszystkim za wgląd nowym czytelnikom i tym dawno niewidzianym u mnie.

Pozdrowienia.

Notoco, nie zgodzę się z Tobą bo... albo rybki, albo akwarium, mimo że nadal wokół klimatów okołowodnych. Zatem podtrzymuję, że Twoje czytanie zbyt powierzchowne lub też kompletnie inne pojmowanie języka. Ot, tak uważam i mam do tego prawo, jako redaktor również.

Pozdrowienia.

Witaj, Katowicki Pierrot, właściwie to nie wiem, co zrobić z Twoim komentarzem. Skrócić tekst? Tylko co? Co według Ciebie jest zbyt długie, przegadane? Coś więcej niż ta powyższa zdawkowość?

Pozdrowienia.

Dany,

w pierwszym wersie mamy domyślny podmiot, więc możesz sobie dowolnie podstawić kim jest morderca motyla. Może to być jakiś on, jakaś ona lub np. życie. Aby podążyć za moją myślą, być może podpowiedzią byłby pierwszy tekst z zapisków dziennych, ale tylko może...



Świetnie rozumiesz, dzięki.



Słusznie, poprawiłam.



Nadgorliwość worda i moja nieuwaga. Poprawiłam.



Mhm, ta wypowiedź bliska mi kulturowo.

Dziękuję, Dany, za zajrzenie i ciepłe słowo.

Pozdrowienia.