Wszystkie 3 wiersze wyzbyły mnie z bezsenności. Bardzo refleksyjnie, stworzyłaś te ulotne konstrukcje. Zabrałaś mnie w poetycką podróż po meandrach metaforycznych, estetycznych wrażeń. Cieszę się, że tutaj zajrzałem. Szacun za dobry tekst !!!!!!!! Ostatni wers usunąłbym, za mocne dopowiedzenie które jest tutaj niepotrzebne i przez to wszystko lekko zgrzyta, zaburza całość

Zapraszam wkrótce do mnie, za parę dni ukaże się mój tekst pt filozoficzne ruminacje

Pozdrawiam

Powtórzę za przedmówcami: piękne, subtelne i wyraziste cząstki nocy. Czystością liryzmu i świeżą metaforyką przypominają mi trochę prace Julii Fiedorczuk i Julii Szychowiak, pointa zaś swoją pasją przywodzi na myśl poezję Federica Garcii Lorki. Całość niezwykła, zarazem uniwersalizująca i ujmująca w niepowtarzalną metaforykę charakterystyczne dla Ciebie toposy snu, nocy, podróży i morza.

Serdeczności

Nie wiem jakim sposobem umknęły mi te wiersze, ale dobrze, że w porę się zreflektowałam


Jest nich coś zadziwiającego. Mają bardzo minimalistyczny charakter, niemal ascetyczny, a mimo to są głębokie w treści i potrafiące wywołać naprawdę realne obrazy i odczucia.
Czytam i czytam jeden po drugim te oniryczne i lepkie od nocy widokówki, bo podobają mi się odczucia, które wywołują. Każdy z osobna zaczynam lubić za coś innego, choć gdy połączyć je w całość są równie ciekawe. Zazębiają się.

Sen z porcelany jest na tyle pięknym i mocnym fragmentem, że to właśnie jego postawiłabym jako wisienkę na torcie, bo rzeczywiście, tak jak niektórzy wcześniej, uważam, że ostatni wers jest troszkę zbyt ciężki i dosłowny w stosunku do reszty.

Chociaż oczywiście rozumiem, że dla autorki może on być szczególnie ważny, więc nie marudzę.

Pozdrawiam, lekko zaczarowana